Sannleikurinn

Sannleikurinn


Sannleikurinn er
eins og bolti í ruðningsleik
Þeim er hrósað
sem láta boltann ganga á milli sín

Þeim sem vilja halda fast í hann
troðið í svaðið


                                               - TT 2004 -

Og ég er að fara í sumarfrí núna.

Bless í bili!!

Trúarbragðadialog mitt / My religious dialogue

-Bringing people back into the religious dialogue-

1.  Karl Barth was one the greatest theologians of the 20th century. He was generally critical of every religion in the world. The story goes that once, after he had criticized Hinduism, he was asked how many Hindus he had ever met. “None,” he answered. Barth was then asked why he could be sure Hinduism deserved his criticism. He answered: “A priori”.

This funny tale is often told to theology students learning about Barth for the first time, but Barth is not a role model for dialogue between religions in the 21st century.

We need to get to know religious believers as people. Theologians speak of reasoning from our life, experience and surroundings (theological induction), as opposed to reasoning from the text of the Bible (theological deduction). To oversimplify, using the example of the relationship between Christianity and other religions, theological deduction would try to define other religions using concepts and ideas from the Bible itself.

Theological induction would try to understand the experience of being a Christian amidst people of many faiths, even though the Bible does not specifically suggest how Christians should act towards (for example) Buddhists.
I would like to explain the importance of theological induction a bit better using my personal experience.

2.  My father lives in Tokyo and he is now 81 years old. At times, recently, he has been sick and in hospital, and that has made me think a lot about his role in my life.

My father became a naval officer when he was 17 years old. In the last stage of World War II, there was nobody else left except boys of that age. Luckily, the war ended a few days before his assigned departure for a suicide mission.

The experience of youth for my father’s generation was totally different than for mine. Society was in ruins. My father had good luck again, went to medical school, and became a psychiatrist. He is a real family man (always came home from work at 5:30) though in the traditional Japanese male style (my mother did all the housework).

My father had little interest in money or getting a promotion. For my father, the main thing was to establish a family and feed it. He never even dreamed of being able to choose the life that would best please his own tastes. My father has lived his life at a particular time and place and under conditions that are very different from mine.

I was born into a richer and more peaceful time. I learned since childhood to choose things that fit my tastes in clothing, food, and lifestyle. This explains many of the differences in ideas and behaviors between my father and myself. And one of those has to do with religion.

My father is a Buddhist. Many Japanese see Christianity as the “religion of the enemies,” as the authorities proclaimed it during the war. Nevertheless my father supported me without any hesitation when I decided to go to a Christian seminary. “It is better to work for God than to work for money,” he said, and this was typical for him.

I became a Christian when I was twenty years old and I am still the only Christian in my whole family in Japan. Accepting a religion at later stage of life is not the same as being born into it. Religiously both involve the same blessing from God, but one is an event that one cannot choose by oneself, while the other is an independent conscious action.

When I made my decision, my life had been influenced by my own cultural and sociological surroundings, just as my father´s life had been in a different way. Christianity appeared as the religion of the enemies to my father, but for me it was (and it is) the religion of innovation and humanistic restoration.

I am not trying to say that everything depends on its time and circumstance, and therefore that there is no absolute truth beyond time and space, or that all religions are essentially the same. But I do want to emphasize the importance of recognizing our own limited ability to grasp religious truth.
After all, we can live only our life, bound to a certain time, place, and gender, and we cannot declare whether would have the same religious convictions if our circumstances were totally different.

3.  The funny thing is while we try to respect each person's independence in having their own religious attitude, and our own independence as well (“I love my father as a Buddhist, but I live my life as Christian”), our own life is inevitably entwined with other lives in other faiths. For example, my parents, though Buddhists, supported me both spiritually and financially when I chose to join the Christian clergy. They helped me become what I am now as a pastor.

We tend to talk in vague images that suggest that Christian society is here, Islamic society over there, and Buddhist society somewhere off in the distance, each on its own. But it is not so simple. We are in lively communication with each other. Buddhists show kindness and love, or antipathy, to individual Muslims, and others too, just as they do to other Buddhists -- and vice versa.

Sometimes I work with people in the Soka Buddhist Society here in Iceland and we laugh together, saying; “look, a Japanese man is a priest in the state church of Iceland while native Icelanders have become Buddhists!”. The simple fact is that we all live amidst rich diversity, in a tapestry of mutual relationships that are complicated beyond our expectations.

4.  Many religious leaders are aware of this, and eager to push religious dialogue forward. I think this is a good thing. For example, the Russian Orthodox Church invited many religious leaders to a discussion conference last summer, and the bishop of Iceland went all the way to Moscow to take part.

At the same time, it is even more important that regular people and not just scholars talk about religion. The dialogue must be inductive, about peoples’ lives, and not just deductive, about the Bible and the Koran. People make dialogue meaningful. People need and want to learn what they share with others who live in a different reality.

Karl Barth was convinced of the existence of an “a priori” critique of Hinduism. But I am convinced of my love towards my parents and of their importance through my life. Therefore I am convinced, "a posteriori," of the importance of religious dialogue instead of the stereotyping of religions.

I need to know who I am and what I believe in, by understanding my parents through my faith. An understanding of our commonality and of the irreplaceable worth of each person in the world should not be simply a consequence of religious dialogue, but rather the reason to have the dialogue in the first place.

Barth would have had a different attitude if his father were Hindu. Of course it was not his fault. He lived his reality in his life. But it would be our fault if we just continue to go the same way as he did, by closing off everyday life from the table of dialogue. In this century the main cast in the drama of religions is not only God or gods, but also we, the people.


  *I wrote this piece for the Reykjavik Grapevine first last autumn. We have some messages    that we need to deliver often than just one time.
   And also, for me it is impotant to write in Englsih sometimes, too, simply because I have    many friends who haven´t learned Icelandic yet.

Þú skalt elska sjálfan þig eins og náunga þinn

Ég er prestur og reyndar eru 17 ár liðin nú þegar síðan ég var vígður. Ólíkur frestum kollegum mínum er ég ekki prestur sem þekkir allt um líf og trú og getur gefið fólki alltaf rétt svar og ráðgjöf. Raunveruleikur hjá mér er allt öðruvísi og ég verð að glíma ávallt við ýmsar spurningar sem ég þekki ekki svarið.

Sumar spurningar eru stórar spurningar og þær eru hangandi yfir höfuð mínu lengi. Það er ekki þannig að ég er að hugsa um þessar spurningar alltaf á hverjum degi, en spurningarnar birtast fyrir augum mínum aftur og aftur við tækifæri. Ein af þessum spurningum er um grunkennisetningu okkar kirkjunnar: “Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig”.

Þessi kennisetning mótar kjarna kristinnar trúar ásamt hinni kennisetningu: “ Elska skalt þú Drottinn, Guð þinn”. Eins og krossinn benda þær annars vegar á samband milli manns og Guðs (lóðrétt samband) og hins vegar á samband meðal manna (lárétt samband).
Stór hluti af kristinni hugmyndarfræði byggist á þennan grun.

Spurningin mín er einföld. Hvað gerist ef maður elskar sjálfan sig ekki eða getur ekki elskað sjálfan sig upphafslega? Kærleiksboðorðið til náunga verður horfið þá? Þetta er ekki grín. Mér sýnist mjög algengt og alvarlegt vandræði okkar sem búum í nútímasamfélagi er að manni finnst stundum erfitt að elska sjálfan sig, eða meira að segja, að maður veit ekki að elska sjálfan sig.

“Viðkomandi maður ólst upp án þess að vera elskaður”. Við heyrum oft svona orð sálfræðings eftir að einhver hræðilegur glæpur var framinn og gerandi var handtekinn. Ég ætla ekki að taka það sem afsökun fyrir glæp sem var framinn, en ég held að það sé kannski satt að maður veit ekki eða getur ekki elskað sjálfan sig í flestum slíkum tilfellum.

Ég veit að margs konar rannsókn á þessu atriði hefur verið unnin í uppeldisfræði, sálfræði eða geðlæknisfræði þegar alvarlegur glæpamaður er að ræða. En glæpur er bara ofsalegt dæmi sem ystu mörk og því hann virðist vera aðskilinn frá venjulegu lífi “meirihluta”. Ég tel að “can’t love me syndrome” sé komið afar algengt í samfélaginu jafnvel þegar við ræðum um daglegt líf okkar.

Hvað um áfengisvandamál, neyslu eiturlyf, ábyrgðarlaust kynmök, sjálfsmorð, ofsaakstur.... eða ofmat á vald, græðgi, eyðilegging náttúru.... þýða slík mál að við getum ekki elska náunga okkar eins og sjálf okkur? Eða sýna þau mál ekki að við vitum ekki að elska okkur sjálf fyrst og fremst? Kannski finnst ykkur svona dæmi vera ennþá dæmi um sérstök “vandamál”.

Jafnvel þótt að við séum ekki með einkenni “vandamála”, getum við verið með tómkennd, lélegt sjálfstraust, ólýsanlega óánægju með líf sitt, skort á virkilegan áhuga á lífi sínu, o.fl. Mér finnst allt þess vera líka tengt við “can’t love me syndrome”.
Því tel ég þetta málefni eiga að vera rætt meira og almennilegra í samfélaginu, ekki síst í kirkjunni.

Jú, það sést nokkur átakverkefni sem fjallar um þetta mál. T.d. AA samkoma, 10 spor fyrir sjálfstraust ... o.fl. Það er gott mál, en um leið sýnist mér umfjöllun um “can’t love me syndrome” sé næstum eingöngu þegar ákveðinn málaflokkur vandamála er að ræða eins og áfengismál eða eiturlyfsmál.

Það sem mig langar til að segja að “Þú skalt elska sjálfan þig eins og náunga þinn” á að vera lyft upp jafnt hátt og hefðbundið kærleiksboðorðið til náunga sín.

Satt að segja er ég ekki duglegur sjálfur í að elska sjálfan mig. Ég er búinn að (er að) berjast við tómkennd innan mín sjálfs lengi en enn tókst mér ekki að losa hana við og “sættast” við mig sem er núna. (þetta er annað mál en hvort það gangi vel í starfinu eða ekki, hvort félagslegar aðstæður séu góðar eða ekki) Og oftast met ég mig sjálfan oflítið og stundum allt of mikið, næstum yfirlætisfullt.

Þannig held ég áfram að glímast við “can’t love me syndrome” í dag og á morgun, þangað til ég get fengið lausn við málið. Sem prestur ætti ég kannski að segja að “Guð elskar þig, þar sem þú ert ómetanleg/ur” og ljúka málinu. En ég get ekki gert það. Ég trúi að Guð elskar hvert og eitt okkar og hver einasta maður er ómetanlegur. Samt að trúa því er eitt, og að trúin verður lifandi ánægja og kraftur í eigið lífi mínu er annað.
Að glíma við eigið vandamál er hvorki skömm né vantraust til Guðs. Þetta er líklega allt á ferli af því að maður verður að sjálfum sér.

Ljósvegur

Ljósvegur


Sólin snertir sjóinn
og bráðnar í kyrrð hans.
Hún rennur út í ljósveg
í roðnuðu ljóstrafi.

Ljósvegurinn flýtur
á glampandi gárum.
Dimman sveimar yfir,
en friður ríkir.

Ljósvegurinn flöktir,
og tíminn nemur staðar.
Ég sé fyrir mér
svip himnaríkis.


Dagurinn er liðinn,
eilífðin er eftir.


                                            - TT, 2002 -


Aha, Sunnudagar eru ljóðadagar??

Blær breytingar í Japan

Ég rakst á gleðilega frétt á japönsku neti í morgun. Kanako Tsuji, sem er 32 ára kona og lesbía, hefur fengið sætti opinbers frambjóðanda fyrir alþingiskosninga Japans, og hún býður sig fram frá Japan Democratic Party . Kosningin verður haldin í lok júlí núna í ári.
Kanako er samkynhneigð og fyrsta kona í sögu kosningar Japans sem lýsti yfir því að vera samkynhneigð og lyftir upp bót (improvement) á réttarstöðu samkynhneigðs fólks og betri skilning.

Miljón samkynhneigðir/ar búa í Japan núna. En tilvist þeirra í japönsku samfélagi er ennþá alveg í skugga. Fordómar og mismunun gagnvart þeim er bara ósambærilegt við á Íslandi eða í öðrum evrópskum löndum (þó að ég eigi ekki við að aðstæðurnar hér séu fullkomnar).
Þess vegna virðast viðbrögð við Kanako og Democratic Party vera ekki eins.

Samkynhneigðir/ar fagna því að sjálfsagt, en samtímis mörgum þeirra finnst erfitt að fara í stuðningssamkomu Kanako, af því að fara þangað þykir að yfirlýsing samkynhneigðs sjálfs.  
   *Þetta gæti verið erfitt að skilja fyrir ykkur á Íslandi, en fyrirlitning á samkynhneigða/ar er talsverð mikil í Japan að mínu mati. Einnig vegur japanska samfélagið fjölskyldusamband mikið og fyrirlitningin getur fært yfir heildarfjölskyld viðkomandi samkynhneigðs. Í fréttinni segir stelpa nokkur að hún er ekki búin að segja frá kynhneigð sinni nema til nánastu vinkvenna sinna.

Hins vegar koma kvartanir til flokksins líka: “Viljið þið tapa stuðningi frá íhaldssinnum?”.

Svona ferli er kannski algengt þegar alls konar réttindabarátta gengur í og yfir. Ég óska innilega að Kanako hafi góða baráttu í heimalandi mínu og breytingarblærinn verði vindur og síðan stormur, og fordómarnir fjúki sem mest.
Áfram, Kanako!!

http://edition.cnn.com/2007/WORLD/asiapcf/06/20/japan.gay.reut/index.html    
 

                             

　　　　　　　　　　　　　

Þróun bloggs og vefsíðuumræðu í góðu jafnvægi - um blogg (3) -

Það sem mig langar til að fjalla um í dag er umræðu/spjall á vefsiðum, en ekki beint um blogg. Þess vegna er “Um blogg 3” kannski ekki rétt titill. En eins og ég skrifaði í gær, sé ég sameiginlegt eðli milli bloggs og umræðu/spjalls að nokkru leyti, því vona ég að þið leyfið mér til að taka þetta mál upp undir titil bloggs.
Áður en að ég segi eitthvað, bið ég ykkur að lesa eftirfarandi umæli í vefsíðu nokkurri.


óvelkomnir Innflytjendur (að mínu mati)

Útlendir kínverjar svo sem presturinn tosiki tómatur (eða hvað hann heitir) og arabahöfðimginn sem XXX XXXX (Ath.1 nafn einstaklings: fólgið af TT) er að fara að tala við á sunnudaginn, af hverju heldur þetta lið sig ekki heima hjá sér fyrst að það er svona óánægt hér og vill öllu breyta. þetta er með öllu óþolandi að gestir í þessu þjóðfélagi skuli láta svona hér og rétt væri að kanna sakaskrá þessara einstaklinga og senda þé heim aftur. þeir sem hafa látið verst eru þessi guli toshiki tómatur, XXXX (Ath.2 þjóðerni:fólgið af TT) og einhver helvíts XXXXX (Ath.3 annað þjóðerni: fólgið af TT), sem ég man ekki í bili hvað heitir og er helvítis ónæði af fíflunum. Þeir heimta Moskur og guð má vita hvað meira.

Svona asískir öfgamenn eru stórhættulegir og eiga bara að dvelja heima hjá sér, en sennilega er þeim ekki vært þar og þessvegna koma þeir hingað. En við eigum nóg af vandræðafólki þó við séum ekki að bæta við vandræðaútlendingum líka.Ég væri sko til í að vera með í að stofna hóp sem væri í að koma þessum vandræðagemlingum í burtu því þeir yrðu fljótir í að leggja niður skottið ef þeir sæu andstöðuna.Þessa 3 í burtu strax og svo að ganga í að grisja til. Þetta er jú grafalvarlegt mál. Þeir sem vilja vera með í þessu, hafi samband og við hefjumst strax handa.

Þetta eru skíthælar sem hafa flúið heimkynni sín og þora ekki heim aftur en það er hægt að losna við þá. Við eigum meir en nóg af svona liði, íslensku til að glíma við hér heima.


Þetta er dæmi af siðbroti (að mínu mati!) en hvað finnst ykkur? Þetta var tekið út úr eina stærstu vefsíðum hér á landi og þessi ummæli birtist lok febrúar í þessu ári. Ég rakst á þau af tilviljun í miðju mars, sem sagt eftir tæpar þrjár vikur að ummælin birtist.

Ég talaði við nokkra vini mína um þetta mál, en einn þeirra var í góðu sambandi við blaðamann í fjölmiðlafyrirtæki sem stýrði viðkomandi umræðusíðu. Umsjónarmaður síðunnar hélt ummælin væri brot á reglum síðunnar og hann tók ummælið út frá henni strax. En allavega stóðst ummælin tæpar þrjár vikur á vefsíðunni og ég sá ca 10 menn svöruðu mælandanum þar (viðbrögðin voru frekar neikvæð í garð mælanda).

Mér finnst það ekki nógt að setja “(sið)reglur notanda vefsiðu/ bloggs / umræðuþráðs”. Reglurnar þurfa að virka. Ég tel persónulega nauðsynlegt að setja eins konar “blogg-watch” yfir alla bloggsíðna, þangað sem lesendur geta borið efni sem er í vafaum siðbrot og leitað álits og afgreiðslu.
En mál sem liggur á grunnum er að við þróum siðferði líka samkvæmt þróun blogg- og netumræðuheimsins, og til þess okkur vantar kannski frekari umræðu sem varðar siðferði og tjáningarfrelsi á netheiminum.

Spurning mín er þá: hver á að halda frumkvæði að því???

Borgað fyrir bloggfærslur?? - Um blogg (2) -

Sænska dagblaðið Metro hefur byrjað að borga fyrir bloggara sína. Viðbrögð helstu umsjónarmanna með vefsviði í íslensku fjölmiðlunum virðast mjög jákvæð yfirleitt og taka það sem eðlilega þróun.

Ég held það líka. En um leið langar mig til að benda á aðra hlíð þessarar þróunar sem ég vil að fjölmiðlaaðilar velti fyrir sér.

1. Uppbygging siðregla

Mér sýnist að “siðreglukennd” fólks vera lausari en þegar það skrifar aðsenda grein til blaðs. Þetta er kannski vegna þess að bloggið er nýtt fyrirbæri milli opinbers færis og einkamála.
Ég held að allir vita um það vel en siðleysi og dónaskapur sést bara algengt, sérstaklega, í athugasemdum í bloggum og umræðuþráðum. Umræðuþráður er oft aðskilinn vettvangur frá bloggsviði og það gæti verið ósanngjarnt að fjalla um blogg og umræðuþráð saman. En blogg innifelur sér “umræðu” ávallt að nokkru leyti, því sé ég sameiginlegt eðli milli þessa tveggja.
Ég vil sýna dæmi um siðlauss málflutnings, en ekki núna heldur á eftir. Við, sem sagt fjölmiðlarnir og notendur vefsviðs, verðum að byggja upp almennar siðreglur í þessum nýja heimi. Ég meina, ekki bara að við kveðum á siðreglur á ákveðna vefsiðu, heldur við látum siðreglurnar virka í raun.

2. Blogg eða aðsend grein?

Það blasir við að aðal blöðin á Íslandi hyggjast minnka pláss fyrir aðsendar greinar við hlíðina þess að hvetja þátttöku í bloggum. Það hefur verið sjáanleg vesen t.d. hjá Mbl. að aðsendar greinar flæða til sín fleiri en það getur fjallað um. Því er þessi breyting – að færa aðsendar greinar til bloggs – skiljanleg.

Hins vegar er eðli aðsendra greina ekki alveg sama og skrifa í bloggum. Aðsendar greinar í blöðum eru meira fyrir “ótiltekið fólk” en í bloggum. Þegar t.d. einhver háskólanemi er með brennandi skilaboð til samfégas og skrifa grein um það. Ef greinin birtist í blaði, þá mun greinin hafa meira áhrif á fjölda manna en í birting í bloggi.

Þetta er bara ágiskun mín, satt að segja. En vinsamlegast íhugið málið: hvers oft skoðið þið blogg einhvers, sem þið þekkið ekki og hafið aldrei nafn höfundar hingað til? Jú, stundum skoðum við blogg ókunningja, þegar við höfum góðan tíma og förum í skoðunarferð á bloggheim. En mér sýnist að blogg sé bundið við það atriði hvort bloggarinn sé vel þekktur eða ekki meira en þegar aðsend grein í blaði er að ræða.
Aðsnd grein í blaði fær freira tækifæri til að rekast á augu almennings.

Þess vegna þykir mér leitt ef rými fyrir aðsenda greina verður skorið út of mikið og fólk tapar tækifæri til að njóta blaðsiðu fyrir tjáningarfrelsi sitt.
Nú þegar sé ég meira um “fastapenna” en “venjulega penna” í blöðum nokkrum. Þá sjáum við alltaf sama fólkið og hlustum á sömu raddirnar í blöðum.
Er það sem við viljum í raun?


Borgað fyrir bloggfærslur
Hugsanlegt að íslenskir bloggarar fái borgað fyrir hverja heimsókn sem þeir fá

Eftir Jóhann Bjarna Kolbeinsson,  21.júní 07 MBL. bls.16

SÆNSKA dagblaðið Metro hefur bryddað upp á þeirri nýjung að borga bloggurum á vefsvæði sínu fyrir hverja heimsókn sem þeir fá. Um er að ræða þrjá sænska aura fyrir hverja heimsókn, sem nemur um 27 íslenskum aurum fyrir skatt. Til þess að komast á slíka launaskrá þarf viðkomandi bloggari þó að fá í það minnsta 5 þúsund heimsóknir fyrsta mánuðinn.

Vinsælustu bloggarar Íslands, á borð við Egil Helgason og Ellý Ármannsdóttur, fá um þessar mundir 50 til 60 þúsund heimsóknir í hverjum mánuði, og miðað við sænska módelið gætu þau því haft 13 til 16 þúsund krónur í tekjur af því. Ef þau hins vegar myndu blogga fyrir Metro, og 1/6 hluti sænsku þjóðarinnar myndi heimsækja bloggið líkt og hér, væru tekjurnar um 400 þúsund á mánuði.

Ekki slæm hugmynd
"Við höfum ekki greitt bloggurum til þessa, þótt vissulega megi færa rök fyrir því að þeir séu að eyða tíma í að skrifa efni sem er vinsælt. Þannig að það er ekki hægt að horfa framhjá því að þetta er þróun sem við þurfum að horfa til," segir Ingvar Hjálmarsson, vefstjóri Mbl.is. ..... (continued)

Að leita hælis

Ég er reglulega í sambandi við hælisleitendur hér á landi. Um 15-25 manns að meðaltali, sem leita hælis á Íslandi, búa í Reykjanesbæ. 15 – 25 menn er ekki mikill fjöldi manna, en fjöldi umsókna um hæli á Íslandi í fyrra var 38 samtals.

Að fá leyfi til þess að búa hér er ekki auðvelt. Umsókn um hæli fer í gegnum ítarlega rannsókn sem tekur langan tíma. Sumir af þeim hælisleitendum sem nú búa í Reykjanesbæ er þegar búið að bíða eftir viðbrögðum dómsmálayfirvaldanna í eitt til tvö ár. Fæstir hælisleitendanna eru með atvinnuleyfi og þurfa því að drepa tímann liðlangan daginn, alla daga.

Að sjálfsögðu er eftirsóknarvert og nauðsynlegt að hælisumsókn verði afgreidd án tafar og að umsækjendur fái sanngjarnan úrskurð. En í rauninni virðast vera þörf fyrir ýmsar úrbætur í aðstæðum hælisleitenda. Þær varða t.d. aðstæður þeirra á biðtíma (vinna, menntun, heilsugæsla, tilgangur hvers dags o.fl.), aðstæður gistiheimilis og samskipti milli umsækjenda og viðkomandi yfirvalda.

Tökum dæmi. Þótt reglugerðir kveði á um að hælisleitendur skuli fá staðfestingu skráningar hjá útlendingastofnun, þá virðist vera brotalöm á framkvæmdinni og fólkið er ekki með neitt skilríki sem sannar nafn þess og lagalega stöðu hérlendis. Fyrir einu og hálfu ári lenti einn hælisleitenda í bílslysi og þar sem hann var ekki með skilríki urðu nokkur vandræði. Var Útlendingastofnun þá bent á þessi vandkvæði en samt hafa engar úrbætur orðið. Svarið er alltaf “málið er í vinnslu”. Málið er raunar í glatkistu.

Hver er ástæða þess? Nú ætla ég að vera diplómatískur og vil ekki saka neinn af viðkomandi aðilum fyrir eitthvað eins og vanrækslu í málinu, tillitsleysi eða skort á einlægni. Það er ekki atriði sem ég er í huga mínum.

Mér sýnist ástæðan sem veldur “glatkistu-einkennamynstrinu” vera sú staðreynd að málefni hælisleitenda er geymd í skugga samfélagsins og falin fyrir augum almennings. Auk þess eru tækifæri almennings til að kynnast málum hælisleitenda oft umfjöllun í dagblaði í hneykslunarstíl og slíkt er ekki bara skaðlegt fyrir málefnið, heldur ýtir því lengra inn í skuggann.

Þannig eru hælismál sett neðar en önnur “þrýstings” mál og tapa forgangi sínum. Mér finnst það afar nauðsynlegt og sanngjarnt að almenningur fái að þekkja hælismálin og axla ábyrgð sína. Hælisleitendur eiga engan þrýstingahóp á baki, því verður almenningurinn að taka við því hlutverki.

Í þessu samhengi er ég með tillögu. Hún er að ég vil hvetja alla alþingismenn að fara í heimsókn til hælisleitenda í Reykjanesbæ og hitta fólkið og hlusta á það. Sérstaklega vil ég hvetja þingmennina að kynnast málum hælisleitenda beint í staðinn fyrir að fá upplýsingar gegnum þriðja aðila.
Íslenska ríkið er aðili að alþjóðalegu samkomulagi um réttindi flóttamanna og hælisleitenda og mér finnst ekki svo slæmt að eyða nokkrum klukkustundum í að skoða hvernig samkomulagið birtist sem raunveruleiki hér á landinu.

Í dag, 20. júní er alþjóðadagur flóttamanna. Ég óska að sem flestir þingmenn velti þessari tillögu fyrir sér í tilefni dagsins.

Kynnumst mál um flóttamenn á Austurvelli !

Alþjóðadagur flóttamanna haldinn 20. júní 2007 kl. 14-18 á Austurvelli

20. júní er Alþjóðadagur flóttamanna. Hér á Íslandi munum við nota þennan dag til að vekja athygli á stöðu flóttamanna og allra þeirra sem vegna stríðsátaka, ofsókna eða ofbeldis eru neyddir til að vera fjarri heimilum sínum.

Dagskrá verður í tilefni dagsins á Austurvelli þar sem Rauði kross Íslands í samvinnu við Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna stendur að kynningu á málefnum flóttamanna heima og heiman í samvinnu við fleiri aðila. Fulltrúar frá Reykjavíkurborg og Rauða krossinum kynna flóttamannaverkefnið í Reykjavík. Rauði krossinn og Mannréttindaskrifstofa Íslands kynna samstarfsverkefni sín um málefni flóttamanna og hælisleitenda. Rauði krossinn og félagsþjónustan í Reykjanesbæ kynna starf sitt með hælisleitendum og málefni þeim tengdum. Einnig verður sýnd kvikmynd og sýndar ljósmyndir úr flóttamannabúðum og boðið upp á margskonar fræðsluefni.

      -úr fréttatilkynningu RKÍ-

Blaðamennska á hættu ??

Ég er ekki sérmenntaður í blaðamennsku en mín skynsemi segir úrskurðurinn Siðanefndar BÍ sé ekki eðlilegur.

Mér skilst að fjölmiðlanir séu “counter power” gagnvart ríkjandi völdum í samfélaginu. Ef ríkistjórnvöldin segja: “þetta er hvít”, eiga fjölmiðlanir að leita að möguleika til að segja: “nei, þetta er svart”. Ef annað stórt vald segir: “þetta er í lagi”, eiga fjölmiðlanir að byrja að hugsa frá þeirri forsendu að þetta er ekki í lagi”. Svona er skilningur minn á hlutverki fjölmiðlananna.
Auðvitað þegar þarna sést reykur, eiga fjölmiðlanir að leita að eld. Ef fjölmiðlanir glata þessum anda, hvað verður þá eftir? Ef blaðamenn hætta því að gruna gefin orð af valdahafa, hverjir ná til sannleiksins sem er fólgins?

Mér sýnist úrskurðurinn Siðanefndar BÍ vegi frekar sáttamál milli valdahafa og fjölmiðlana eða hlýðni fjölmiðlana við valdhafa. En er þetta rétt viðhorf?

Annars sýnist mér líka, að það mál um ríkisborgararéttarveitingu sé nú þegar horfið frá augum okkar án þess að skýra umdeilda atriðið. Var þar enginn annar háttur til að kanna málið almennilegra? í staðinn fyrir að rifast í sjónvarpsþáttum og í blöðum?

Þannig er grát mál farið í glatkistu, og óánægðir “venjulegir” útlendingar með málið eru eftir.

Kastljós mótmælir harðlega niðurstöðum og vinnubrögðum Siðanefndar BÍ