Mér þykir gaman að íslenskum ljóðum

Lengi var ég búinn að vanrækja það að skrifa í bloggi mitt. Aðal ástæaða var sú að ég var úti nokkrar vikur en allavega vandist ég auðveldlega því að gera enga færslu í blogginu. 

En maður á að vera virkur a.m.k. í helstu áhugamálum sínum (annars hvers vegna lifir maður!?) og ég reyni að ýta mér svo að ég verði virkari aftur hér í blogginu.

Í vetur birti ég ljóð mitt sem hét “Blóm” hér: 

Blóm opnastí fyllingu tímans 

get ekki látið það flýta sér 

en kann að vökva 

og færa í sólargeisla 

kann að bíða 

jafnvel biðja 

Því mér er annt um blómið 

En ég var ekki ánægður með síðastu línu. Það er fáránlegt að segja “mér er annt um blómið” eða “mér þykir vænt um það”, þar sem það er augljóst ef maður les fyrstu línur að ég er hrifinn af blómið. 

Þannig var eg á leit við lokaorð í ljóðinu. Eftir þrjú mánuði fann ég loksins línuna sem hentar því. Nú er “Blóm” lítur út fyrir að vera eins og: 

Blóm opnast í fyllingu tímans 

get ekki látið það flýta sér 

en kann að vökva 

og færa í sólargeisla 

kann að bíða 

jafnvel biðja 

fyrir brosi yfir blómkrónum 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vinsamlegast ekki misskilja mig. Ég er ekki að segja að þetta þjóð sé gott kvæði eða ég sé duglegur í ljóðagerð. (I cannot be that arogant!) 

Það sem mig langar að segja er að það er gaman að semja ljóð og leita að orði sem er rétt og ánægjulegt til að tjá tilfinningu sína og að deila því með öðrum, jafnvel fyrir útlenskan mann eins og mig!    

(Ég játa það að ég þurfti að fá aðstoð frá vini mínum og ljóðkennari minn, Davíð Stefánsýni til að tékka hvort væri rétt að segja “brosi yfir blómkrónum” eða “brosi yfir blómkrónur”. Ég kíkti í mörgum bókum en gat ekki fundið svar sjálfur.) 

Íslensk ljóð eru endalaus gamanefni fyrir mig og áhugaverð. 

Mmmmm, ég elska þau!