Fjarlægð

Vegna þróunar samskipta gegnum netkerfi virðist merking ,,fjarlægðar" í hversdagslífi okkar hafa breyst mikið, og mjög hratt.

Þegar ég flutti til Íslands, fyrir um 20 árum, fjarlægð t.d. milli Íslands og hemalands míns Japans var meira ,,fjarlægð" í alvöru. Bein samskipti var aðeins hægt með því að halda símtal, en það kostaði mikið og því var símtalið aðeins fyrir stórhátíð eða neyðartilfelli.

Foreldrar mínir sendu mér oft nokkur dagblöð og myndbönd úr sjónvarpsþættum, en þau komu til mín eftir 7- 10 daga. Og þannig þótti mér gaman að því að lesa gömul blöð og að horfa á fréttir fyrir tveimur vikum.

Önnur barn mitt, sem er fyrsta dóttirin, fæddist á öðru ári mínu á Íslandi. Eftir fæðingu hennar reyndi ég að hringja í foreldra mína frá spítalanum í Stykkishólmi. Mig langaði (ég varð) að nota ,,collect call", en því var hafnað: ,,þú verður að borga hér á Íslandi". Ég skildi ekki alveg hvers vegna, en ég ákvað að bíða að hringja til Japans þangað til ég fór heima til baka. (Ég bjó í Miklaholtshreppi)

Í staðinn fyrir að hringja, tók ég vídeómynd af barninu og bað mágkonu mína, sem var komin til að hitta nýfædda barnið, um að senda myndbandið sem allra fyrst þegar mágkonan kom til Reykjavíkur. Foreldrarnir mínir gátu séð nýja barnið á myndbandinu eftir 5 daga, en mér fannst þetta var mjög hratt! (Póstur milli Íslands og Japans var allatíð í góðu sambandi)

  

20 ár voru liðin, og samskiptin eru orðin bara eins og í draumalandi núna. Ég þarf ekki að lýsa því hér.

Engu að siður birtist fjarlægð sem raunverulega fjarlægðin ennþá. Hún er ýkt meira fyrir okkur, þar sem okkur sýnist að fjarlægðin hafi minnkað við sig.  En fjarlægðin liggur enn þar.

Tíminn sem lætur okkur viðurkenna það mun vera fyrst og fremst þegar fjölskyldumeðlimur, ættingi eða æskuvinur er orðinn veikur eða hefur látist.

Ég þekki nokkra innflytjendur í kringum mig, sem eru með reynslu um að tapa fjölskyldumeðlimi eða æskuvini á heimalandi sínu skyndilega. Það er jú erfið uppákoma jafnvel þó ef við búum á sama landi. En fjarlægðin eykur sorg ásamt eins konar ,,sektakennd" eins og ,,ég gat ekki verið með...".

Ég er með svipuð reynslu sjálfur. Pabbi minn hefur verið liggjandi á rúminu síðastu fimm ár. Hann varð mjög veikur nokkurum sinnum og ég flaug til Japans oft. Raunar getur pabbi minn verið fluttur til himnaríkis hvenær sem er og ég verð að vera tilbúinn fyrir það.

Það kostar tíma og peninga til að reyna að komast yfir fjarlægðina. Ég hef ekki notað frítíma minn undanfarin ár nema að heimsækja foreldra mína. Engin strönd á Spána eða Parísarferð. En ég hef enga kvörtun. Þvert á móti þykir mér heppinn að ég er með frelsi að nota frítíma minn eins og ég vil.

Við getum ekki stjórnað öllu í lífinu okkar eða í heiminum. Við þurfum að finna út hið best fyrir okkur í hverjum tíma og stöðu. Við skulum gera það sem birtist sem hið best fyrir augum okkar. Þá munum við ekki a.m.k. sjá eftir það sem við höfum ekki gert. Við verðum að velja með dómgreind.

Ef til vill er fjarlægðin er ekki búin að hverfa. Hún breytist í birtingarformi sínu.