Toshiki Toma : TAPESTORY

1.12.2007 | 17:48

Myrkur og ljós á aðventu

"Þessu veldur hjartans miskunn Guðs vors. Hún lætur upp renna sól af hæðum að vitja vor og lýsa þeim, sem sitja í myrkri og skugga dauðans, og beina fótum vorum á friðar veg." (Lk. 1:78-79)

Í samfélagi okkar er til fólk sem situr í myrkri og skugga dauðans. Hvaða fólk er þetta?

Á dögum Jesú voru það t.d. tollheimtumenn, hermenn eða sjúklingar. Af ýmsum ástæðum, stóð þetta fólk fyrir utan venjulegt borgaralegt samfélag. Það var einangrað og missti næstum alla von og gleði til þess að lifa lífi sínu.

Þá kom Jóhannes skírari. Hann var ekki sjálfur ljósið, en hann benti á ljósið sem skín í fjarska. Jóhannes kom og sagði; "þér nöðru kyn, hver kenndi yður að flýja komandi reiði?" Þrátt fyrir slík orð sneri fólkið sér ekki frá honum. Af hverju? Af því að hann mismunaði ekki fólki. Jóhannes ávarpaði þetta yfirgefna fólk alvarlega og einlæglega. Á meðal margra trúarleiðtoga, var það aðeins Jóhannes sem leit á þetta fólk sem mannneskjur sem ættu að teljast til Guðs lýðs. Hvert og eitt okkar er jafnt fyrir augum Guðs. Hörð orð hans voru ekkert annað en tjáning þess.

Síðan kom Jesús. Hann var sjálfur ljósið. Hann var með fólki sem hafði setið í myrkri, og varð síðan það fólk sem bar ljós Guðs í samfélaginu. Guð valdi þau til að sýna dýrð sína.

Nú virðist sem margir sitji enn í myrkri í kringum okkur. Af hverju? Kemst ljós Guðs ekki til þessa fólks? Ber enginn ljósið til þess? En fyrst og fremst, hverjir sitja í myrkri núna?

Í fyrsta lagi nefni ég sjúklinga, fátæka, atvinnulausa, fanga, flóttamenn o.fl. Það er að segja fólk sem á í ýmsum erfiðleikum í félagskerfinu. Að sjálfsögðu eru ekki allir sjúklingar eða allt flóttafólk í myrkri. Samt er viss tilhneiging í samfélagi okkar, sem reynir að útiloka fólk sem frábrugðið er "meðaljóninum".
Í öðru lagi getur það verið fólk sem er sorgmætt eða einmana, t.d. vegna fráfalls einhvers í fjölskyldu sinni.

En í þriðja lagi, hverjir fleiri?

Ég er prestur en einu sinni var ég atvinnulaus hér á Íslandi. Ég var að hlaupa úr einu í annað til þess að ég kæmist aftur í þjónustu. Dag nokkurn var ég beðinn um að heimsækja sjómann frá Indónesíu á spítala. Hann slasaðist alvarlega á skipi sínu og varð að dvelja hérlendis til að fá meðferð. Hann talaði aðeins japönsku sæmilega fyrir utan móðurmál sitt, og hann var múhameðstrúar. Hann var ólíkur öllum öðrum þar.

Við hittumst nokkrum sinnum, en í byrjun var hann eðlilega mjög einangraður, hræddur og dapur. Hann var mikið meiddur og missti vinnuna á skipinu. Hann var skilinn einn eftir langt í burtu að heiman. Seinna byrjaði maðurinn að tala um sjálfan sig, t.d. um heimili sitt í Djakarta og um konuna sína og fjögurra ára dóttur. Draumur hans var að opna eigin bókaverslun, en til að gera það yrði hann að spara peninga; o.fl.
Stig af stigi tók ég eftir því að hann var ekki bara "sjómaður frá Indónesíu", heldur maður sem bar sitt eigið nafn, átti sína ævisögu og skyldur. Þegar hann loksins lagði af stað til síns heimalands, var hann mjög glaður á svipinn og sagði mér hve mikið hann hlakkaði til þess að hitta fjölskyldu sína. Ég bað Guð innilega fyrir honum og fjölskyldu hans.

Fyrst hélt ég að þessi maður væri einhver vesalingur og ætlaði að hugga hann. Það má segja að hann hafi setið í myrkri hér á landi. Ég reyndi að bera ljós til hans. Það er eitt, en hér er annað atriði til. Það er að ég var sjálfur huggaður með því að fá að hitta þennan mann.

Spjallið við hann rifjaði mikið upp fyrir mér. Það er að hver maður er dýrmætur og einstakur. Hve þakkarvert er að eiga fjölskyldu sem bíður alltaf eftir manni og hve ómetanleg gleði er að fá að þjóna náunga okkar, sérstaklega einhverjum sem á í erfiðleikum. Ég hafði gleymt þessu og glatað á meðan ég var upptekinn af eigin vandkvæðum mínum, sem var atvinnuleysið. "Maðurinn frá Indónesíu" vakti mig til umhugsunar.

Hver sat þá í myrkri þegar allt kom til alls? Jú, maðurinn frá Indónesíu. Og ég líka. Ég sat í myrkri, en ég vissi það ekki. Þegar ég gleymdi gleðinni að elska og þjóna náunga mínum var ég kominn í það myrkur. Myrkur er ekki aðeins staða þar sem okkur skortir að vera elskuð, heldur líka sú staða þar sem við getum ekki elskað nóg, þar sem við lítum ekki með kærleika og virðingu til annarra sem jafningja okkar. Við gleymun þessu svo oft og föllum ómeðvitað í myrkur.

Guð gerir þann jafnan sem býst við því að vera elskaður og þann sem á að elska. Ég hélt að ég gæfi manninum frá Indónesíu ljós. Hvílíkt yfirlæti. Ljósið kom yfir hann, og yfir mig frá Jesú. "Þessu veldur hjartans miskunn Guðs vors." Hvert og eitt okkar er jafnt fyrir augum Guðs.

Við erum ekki sjálf ljósið. Samt er okkur heimilt að benda náunga okkar á ljós Jesú, sem lýsir okkur sjálfum líka samtímis.
Hverjir sitja í myrkri? Megi ljós Jesú berast til þeirra núna á aðventu.

(Fyrst birt í Mbl. á aðventu 1998)

Meginflokkur: Bloggar | Aukaflokkur: Trúmál og siðferði | Breytt s.d. kl. 18:07 | Facebook

Athugasemdir

Rósalega var það fallegt, Toshiki.

Paul Nikolov, 1.12.2007 kl. 17:55

Hnyttið og skemmtilegt að venju

Jakob (IP-tala skráð) 1.12.2007 kl. 20:51

Ég næ nú engum botni í þetta. Því miður.

Jón Steinar Ragnarsson, 1.12.2007 kl. 21:25

Gott, Jón. Skiptir mig engu... því miður.

Toshiki Toma, 1.12.2007 kl. 21:36

Ljósið þitt Toma er mjög fallegt...sérstaklega án ríkiskrikjunnar...ein og í ljóðabókinni þinniþar ríkir náttúran ein...ísland!

Anna Benkovic Mikaelsdóttir, 2.12.2007 kl. 02:30

Anna, bendi þér á að lesa það sem stendur á vef biskupsstofu um fjármálaleg tengsl ríkis og kirkju, þar kemur ýmislegt fróðlegt fram. Því eins og prestar hafa bent á er kirkjan í dag (frá nítján-hundruð níutíu-og eitthvað) þannig séð sjálfstæð, en með tengsl við ríkið í gegnum gerða samninga um kirkjujarðir. Og svo auðvitað ákvæðið í stjórnarskránni.

En nú ætla ég að lesa prédikun hins góða Toma, þegar ég er búin að hlusta á biskupinn í útvarpinu, - ekki svo kristin að geta meðtekið tvær prédikanir í einu!

Greta Björg Úlfsdóttir, 2.12.2007 kl. 11:48

*Og svo sér ríkið um að rukka safnaðrgjöld af þeim sem eru skráðir í þjóðkirkjuna, eins og fyrir önnur trúfélög, skilst mér. (Vissi reyndar ekki þetta með önnur trúfélög).

Greta Björg Úlfsdóttir, 2.12.2007 kl. 11:50

Þessi saga sem þú segir og hugleiðingar þínar yljuðu svo sannarlega um hjartarætur. Innilegar þakkir fyrir þetta, Toshiki Toma.

Greta Björg Úlfsdóttir, 2.12.2007 kl. 12:42

Bara smá hugleiðing...getur ekki verið að vinsældir "prestablogganna" hér á moggabloggi segi sitthvað til um stöðu kristni og kirkju hér á landi...þarf þjóðkirkjan nokkuð að óttast um stöðu sína, þó hún nyti ekki lengur sérstaks verndar- og stuðningsákvæðis í stjórnarskrá...

Greta Björg Úlfsdóttir, 2.12.2007 kl. 13:13

Sæl, kæra Greta.

Ég var búinn að skrifa um stöðu þjóðkirkjunnar í október, með yfirskrift
"Einlæg umræða um framtíð þjóðkirkjunnar óskast", þó að umfjöllum þurfi
að bætast á næstunni.

Toshiki Toma, 2.12.2007 kl. 14:37

Takk fyrir þessa ábendingu, Toshiki, ég ætla að lesa þetta sem þú skrifaðir.

Ég vona að nú sé sprottin/að spretta upp sú umræða sem þú óskaðir eftir þar.

Er ekki stundum sagt að góðir hlutir gerist hægt? Það á kannski sérstaklega við í málefnum kirkjunnar, sem er í eðli sínu íhaldssöm stofnun (hvaða kirkjudeild sem er, held ég) og kannski sér í lagi hér á litla Íslandi, þar sem ekki er hægt að hæla okkur Íslendingum fyrir að vera neinir sérstakir snillingar í "umræðulist", t.d. í líkingu við það sem manni skilst um Frakka (en hjá þeim spratt auðvitað upp hugmyndin um lýðræði í því formi sem við þekkjum það).

Það sama og ég sagði um verndar- og stuðningsákvæðið vildi ég líka sagt hafa um það að kirkjan skuli vera þjóðkirkja, en ekki einfaldlega ein kirkjudeild í alþjóðlegri evangelísk-lúterskri kirkju.

En nú ætla ég að lesa mér til um það sem þú hefur fram að færa um þetta...

Því ég tek það fram að mínar skoðanir um þetta eru alls ekki neitt full- eða fastmótaðar, ég vil velta fyrir mér sem flestum flötum málsins, þó að mín tilfinning um hið lýðræðislega (frelsi, jafnrétti, bræðralag) segi mér að stjórnarskráin eigi ekki að taka eitt trúfélag fram yfir annað.

Greta Björg Úlfsdóttir, 2.12.2007 kl. 16:45

Toshiki, þetta virðist hafa farið fram hjá mér í október - eða kannski var ég bara ekki tilbúin að gefa því gaum..

...en það gladdi mitt litla hjarta að lesa núna það sem þú skrifar hér:

Einlæg umræða um framtíð þjóðkirkjunnar óskast

Greta Björg Úlfsdóttir, 2.12.2007 kl. 21:52

Yndisleg lesning Toshiki. Það kemur fyrir alla að "týna" Ljósinu augnablik og gott til þess að vita að Ljósið finnur sér alltaf leið til okkar aftur, það er svo bara okkar að taka við því.

Takk fyrir góða hugleiðingu, virkilega þörf líka á þessum tíma.