,,Náðuð"?

Sem sé, var ,,nauðgað" kona náðuð af völdum og getur farið til baka heimalands sins, Noregs. Það er gott mál (þó að það ætti að vera sjálfsagrt mál).

Ég get ekki tekið samt lausn konunnar sem ,,náð" í slíkum aðstæðum sem fréttirnar hafa hermt. 
Hvers vegna verður fórnarlamb nauðgunar að vera ,,náðuð"? 

Þetta mun vera eitt af mörgum atriðum sem íslamsk hugmyndarfræði og samfélakskerfi sem byggist á henni eiga að lagast svo að þau verði í samræmi við nútímalega mannréttinda- hugmyndarfræði og skilning á manneskju.

Annars, hvað um nauðgarann? Ég sá ekkert um hann í fréttunum, en var hann handtekinn? Hvernig verður dómstóllinn gegn honum (án tilvistar konunnar)? 

 

 

 

Náðuð af emírnum af Dúbaí

Hvar er andlit innflytjenda?

Samkvæmt upplýsingum Hagstofu búa 25.442 innflytjendur á Íslandi í lokum ársins 2012 eða 8,0 prósent af íbúafjölda. Ef við teljum saman fyrstu og *aðra kynsloð innflytjenda (*þeir sem eru fæddir á Íslandi af foreldrum sem eru báðir innflytjendur) er hlutfallið 8,9 prósent.

Auk þeirra er *fólk með erlendan bakgrunn (*annað foreldri þess er erlent) 6,1 prósent, og alls saman er 15,0 prósent íbúanna hér tengdir útlöndum. Við megum ekki horfa fram hjá þessum tölum.
 
Það virðist hafa bæst nokkuð í efnahagsmálum þjóðarinnar síðastliðin ár. Við verðum engu að síður að horfa til framtíðar og skapa þjóð sem er sanngjörn og góð við alla þegna sína. Innflytjendur eiga að sjálfssögðu að taka þátt í þessu stóra verkefni. 

Nafnlaus hópur? 

Þegar við förum yfir drög að framtíðarsýn innflytjendamála, þá á ég mér þá ósk, sem því miður hefur ekki verið reyndin undan farin ár. Það er að innflytjendur hafi persónulegri mynd í umræðunni. Jafnvel þótt mikið hafi áunnist í málefnum innflytjenda þá virðist mér innflytjendur enn vera hópur nafnlausra manna og kvenna og andlitslausra.

Dæmi um þetta sést best í umfjöllunum fjölmiðla um innflytjendur. Þar er t.d. sagt frá „fjölda erlendra verkamanna" ásamt hópmynd af einhverjum byggingarvinnustað eða frá mikilvægi íslenskukunnáttu útlendinga og svipuð hópmynd dregin upp. Sjaldnast er talað við útlending, enginn fær að kynnast hverjir þessir innflytjendur eru í raun og hver, hvað þeir hugsa og sjá á Íslandi. 

Fjölmargar kannanir á viðhorfum innflytjenda ná ef til að sýna ákveðna hluti en persónuleiki innflytjenda hverfur í tölfræðinni. 

Afleiðingarnar eru þær að innflytjendur birtast Íslendingum sem ópersónulegur hópur. Ég er ekki að segja að umfjallanir fjölmiðlanna séu vondar eða kannanirnar. En oft skortir fyrirhöfn til þess að tala við innflytjenda, þannig að innflytjendur öðlist andlit - jafnvel þótt hún gæti vel verið hluti af frétt.

Það er alls ekki gott ef þjóðin upplifir innflytjendur sem "ópersónulegan hóp" eða "ókunnugan hóp". Slíkir hópar er jú oft fornarlömb fordóma eða ástæða mismununar. Við þurfum því að vinna með þetta mál, svo að litið verði á innflytjendur sem hluta af hóp, hluta af íslensku þjóðinni en ekki utan hennar.   
 
Að sjálfsögðu er þetta verkefni ekki einungis í höndum Íslendinga. Við innflytjendur verðum að vera virkir til að kynna okkur sjálfa fyrir Íslendingum líka og vera vakandi fyrir því. En hvað þá eigum við innflytjendur að gera til þess að sýna fram andlit okkar?

Fyrirhöfn innflytjenda er líka nauðsynleg

Það sem hver einstaklingur getur lagt til er ef til vill takmarkað en þess vegna verðum við vera vakandi og halda viðleitninni áfram.
  
Til þess að auðvelda að skilja hvað ég hef í huga, langar mig að segja frá því hvað ég reyni að sjálfur að gera. Það sem ég bendi á hér á sérstaklega við um innflytjendur sem hafa búið lengi á Íslandi og geta tjáð sig ágætlega á íslensku.
 
Ég reyni að nota öll tækifæri, eins og þegar mér er boðið í útvarpsþátt eða á fund til þess að halda erindi. Ég er ekki svo duglegur að tala íslensku og bæði málfræðin og framburðurinn er ófullkominn hjá mér. Stundum langar mig bara að afþakka tækifærið, sérstaklega þegar um útvarpsþátt er að ræða fremur en að tala lélega íslensku. En þá verða engar framfarir. Það er nefnilega einnig þýðingarmikið að leyfa áheyrendum útvarpsins að heyra íslensku með framandi hreim.
 
Í öðru lagi leitast ég við að segja aðeins frá sjálfum mér eða fjölskyldu minni, ef hægt er, þó að erindi mitt sé ef til vill formlega úti af starfi mínu. Ég er með eigin vefsíðu, þar sem fólk getur fræðst um starf mitt sem prests innflytjenda, en þar eru einnig síður um tómstundagaman mitt og um börnin mín.

Sumir gagnrýna mig fyrir að blanda saman starfi og einkamálum, en ég geri það meðvitað með þeim tilgangi að innflytjandi megi birtast fyrir augum Íslendinga sem sama manneskja og aðrir - manneskja sem gleðst, móðgast, skynjar fegurð eða elskar.
 
Hvað sem varðar blogg eða Facebook, þá segi ég jafnvel meira um einkamál mitt, t.d. um erfiðleikana sem ég á stundum með íslenskuna, ýmsar reynslusögur, bæði af góðum hlutum og eins af mistökum. Ég held sumum málum bara fyrir mig en ég reyni að gefa sem mest af mér. 

Stundum held ég námskeið undir frásögn "Að kynnast annarri manneskju" og kanna hvernig viðhorf þátttakenda breytist gagnvart ákveðnum manni eftir að vera búin að hlusta á hann tala við sjálfan sig í rúman hálftíma. Ég trúi því að 40 mínútuna kynning á manneskju breyti því hvernig fólk í kringum hann sér manninn - og þarf sennilega ekki svo mikinn tíma til.  

Lokaorð 

Ef Íslendingar - sérstaklega fjölmiðlaaðilar - sjá innflytjendur eins og hóp fólks án andlits og ef innflytjendur opna sig ekki fyrir Íslendingum mun bilið á milli þeirra tveggja verða stærra og dýpra, fremur en að vera óbreytt. En það má losna við þetta bil, með því einu, að gefa innflytjendum andlit.
Það ætti að vera einn hluti af uppbyggingu hinnar nýju íslensku þjóðar.

 

Hér býr líka ,,lágæða mannkyn" eins og ég

Ég las fréttagrein með frásögn ,,Birgitta kveikti áhuga Albrechts á Íslandsför" í Fréttablaðinu í morgun.

Þetta er um mann frá Kanadalandi sem heitir Albrecht og hann metur mikið tjáningarfrelsi sem Íslendingar njóta. Að sögn Albrechts er tjáningarfrelsi takmarkað í heimalandi sínu og hann, sem rithöfundur, hefur verið fyrir ofsókn vegna álits síns um gyðinga. 

Birgitta kveikti áhuga á Íslandsför

Sannarlega hlýtur það að vera birtingarform tjáningarfrelsis að þessi maður hefur komst í blaðsíðu Fréttablaðsins.

En annars langar mig að spyrja: Hvar eru ,,vestræn samfélög hvítra manna" sem eru ,,sérstök og þeir eiga rétt á að vernda þau"? Er slíkt samfélag hvítra manna til í raun nema í ímynd manns?

Önnur spurning: Verða Íslendingar glaðir að fá lofsorð Albrechts að sér, sem er ,,alls ekki kynþáttahatari", eins og: ,,hinn almenni Íslendingur (er) algjörlega af efstu hillu" og ,,hágæða mannkyn hér á Íslandi"?

Jæja, kannski eru slíkar spurningar bull og spegla öfund mína sem tilheyri hvorki ,,samfélagi hvítra manna" né ,,hágæða mannkyni", og er ekki einu sinni ,,hinn almenni Íslendingur".

Innflytjendur í skáp?

Páll Óskar Hjálmtýsson var í viðtali í sunnudagsblaði Moggans þann 12. maí sl. Þar sagðist hann vilja að gerð yrði rannsókn á því hvort hinsegin fólk á Íslandi sé raunverulega hamingjusamt og í hverju sú hamingja felist.

Hann tók upp þetta mál í samhengi við stöðu samkynhneigðra hérlendis en hann telur að enn séu margir sem lifi með samkynhneigð sína "inni í skáp". Með því á Páll Óskar við að sumir feli kynhneigð sína, eignist maka af gagnstæðu kyni og fjölskyldu og lifi þannig tvöfaldu lífi í skápnum, sem samkynhneigt fólk í búningi gagnkynhneigðar.

Ég hef hugsað samskonar mál um liðan innflytjenda þessa daga eftir hryðjuverkið í Boston. Bræður sem frömdu þann glæp voru innflytjendur í Bandaríkjunum. Yngri bróðirinn sagði að þeir hefðu verið í mikilli einangrun og þessi einmanakennd virðist hafa haft hvetjandi áhrif á að hryðjuverkin voru unnin. En það er athugavert að samkvæmt fréttum sögðu vinir þeirra allir að bræðurnir hefðu notið mikils félagsskapar.
Voru þeir e.t.v. ,,í skápnum" líkt og því sem Páll Óskar lýsir í öðru samhengi? 

Liðan innflytjenda á Íslandi

Ég tel að það séu nokkur atriði sem gera aðlögun innflytjenda á Íslandi torvelda. Mig langar að segja frá þeim af minni eigin reynslu. Það er mikilvægt að hafa í huga að innflytjendur eru ekki eins, og það sem ég bendi hér á er aðeins tilhneiging í lífi innflytjenda.

Fyrsta hindrunin er íslenskt tungumál. Eins og margir innflytjendur get ég bjargað mér á íslensku í hversdagslífinu. En ég næ aldrei á það stig þar sem ég get stjórnað íslensku eins og móðurmáli mínu. Tjáning á íslenskri tungu er stöðugt takmarkandi fyrir mig. T.d. gafst ég upp fyrir löngu að segja brandara á íslensku. Þó að mér detti í hug eitthvað fyndið, hef ég ekki tök á að tjá það á íslensku tímanlega. Ég hlýt að líta út fyrir að vera þegjandi og alvarlegur maður. En þegar ég tala við Japana, hlæ ég kannski fimm sinnum meira en þegar ég tala við Íslendinga. 

Önnur hindrunin er sú staðreynd að innflytjendur eiga ekki eins mikið sameiginlegt og Íslendingar eiga hver með öðrum. Æskuvinir, upplifun í skólalífi, saga í þjóðfélagi o.fl. Eitthvað sem allir Íslendingar eiga sameiginlegt, og oft eigum við innflytjendur ekki. Aðstæðurnar þar sem ég finn þetta mest er þegar ég fer á samkomu eins og prestastefnu. Prestastefna er, að nokkru leyti, samkoma bekkjarbræðra og systra og mér liður þar alltaf eins og utangarðsmanni. Þetta kallar náttúrulega yfir mig nokkurskonar einmanakennd.

Ég held að þessi atriði gildi einnig um marga aðra innflytjendur, þó að ekki alla. Í þessum kringumstæðum getur maður byrjað að fela sig inni í skáp. Eða ef til vill er réttara að segja að maður sé settur í skáp af kringumstæðunum. ,,Ég er ekki svona maður eins og fólk í kringum mig telur!" Ég tel að margir innflytjendur upplifi þessar hugsanir.

Er fleira fólk inni í skáp?

En ef við veltum málinu vel fyrir okkur, verðum við að viðurkenna að þetta getur gerst hjá sérhverjum manni í samfélaginu, ekki aðeins hjá tilteknum hópi eins og innflytjendum, að einangrast í skápnum. ,,Þetta er ekki sannur ég":  Ég held að það séu fleiri sem lifa inni í skáp með tilfinningar sínar en við höldum.   

Latneska orðið ,,persona" þýðir gríma sem leikari notar í leiksýningum. Að lifa í samfélagi getur krafið mann, meira eða minna, þess að fela sjálfan sig undir grímu.

Ég nefndi áðan atriði sem getur ýtt innflytjendum inn í skápinn, út frá eigin reynslu. Þegar ég skoða málið dýpra út frá sjálfum mér, get ég ekki fullyrt að ég myndi aldrei vera í skápnum jafnvel þó að ef ég hefði búið í Japan. Líklegast væri það einhver önnur orsök sem myndi ýta mér inn í skápinn. Raunar er það þannig þegar ég er í Japan í fríi, byrja ég að sakna Íslands í hvert skipti eftir nokkurn tíma.

Það sem er erfitt þegar við horfum til einmanakenndar innflytjenda og vanlíðan þeirra er að við getum ekki aðgreint svo auðveldlega hvaða hluti málsins stafar af því að vera innflytjandi og hvaða hluti er vegna annarrar ástæðu. Samt höfum við innflytjendur tilhneigingu að útskýra einmanaleika okkar og vanlíðan með því að við erum innflytjendur. Mér finnst það vera sérstaklega mikilvægt fyrir okkur innflytjendur að vera vakandi fyrir þessu.

Mig langar að forðast misskilning af því sem ég held fram. Orsakir sem gera aðlögun innflytjenda erfiða eru vissulega til staðar. Það er einnig staðreynd að innflytjendur einangrast stundum og það ýtir undir einmanaleika. Ég vil að Íslendingar reyni að skilja þessar aðstæður hjá innflytjendum og hjálpa þeim að rjúfa einangrun þeirra.

Hins vegar, þegar kemur að okkur innflytjendum sjálfum, verðum við að passa að við útskýrum ekki öll okkar vandamál með því að við séum innflytjendur. Þetta má ekki verða ástæðan fyrir því að við festumst inni í skápnum.

Flestir hlutir sem okkur langar í fást oftast með því að reyna að vinna að þeim, hvort sem um félagsskap, skilning annarra eða hamingjukennd er að ræða. Snýst ekki lífið einmitt um að vinna að slíkum hlutum? 

 

Eurovision - stór skóli um fjölmenningu?

Ég þekkti um Eurovision síðan ég hafði verið litið barn. Þó að heimaland mitt, Japan, sé í svokölluðu svæði ,,Far East" og alls ekki innan ramma Evrópu, hefur Japan verið stöðugt undir áhrifi tónlistar frá Bandaríkjunum og einnig frá Vestur-Evrópu.

Að sjálfsögðu hlustuðum við Japanir hefðbundna japanska tónlist daglega líka  á þeim tíma þegar ég var lítill, en yngri kynslóð fannst gaman virkilega að snerta ,,pop music" frá Bandaríkjunum, Bretlandi eða Frakklandi. Ég held að þetta sé óbreytt enn í dag. Sem betur fer, er Ísland líka mjög vinsæl þjóð meðal Japana vegna tónlistar sinnar.

Ég man sjálfur að ég hlustaði á Sylvi Vartan eða Udo Jurgens sem unnu í Eurovision (æ, þau voru þar fyrir löngu og ég held að ég hlustaði á lög þeirra sem ,,oldies" árum eftir söngvakeppni!)  eða Abba eða Marie Myriam (ég fylgdist þeim á sömum dögum).

Allavega eru flestir Japanir í dag vanir því að hlusta á bandaríka eða vestræna tónlist. Mér finnst það vera í lagi að fullyrða að svona tónlist er orðin hluti japanskrar menningar að vissu leyti. Með öðrum orðum hlustar flestir Japanir á vestræna tónlist mjög eðlilega, og að mínu mati, þeim finnst ekki hún vera framandi tónlist.

Undanfarin ár, eftir að margar þjóðir höfðu verið sjálfstæð ríki frá gömlu ,,sameinuðu þjóðunum" virðist ríkjandi tónlistar,,stíll" hafa breyst í Eurovision. Sem sé, sýnist mér að slafnesk tónlist eða lag með slafneskum ívafi hafi fengið meira áfrif í söngvakeppninu en áður.

Og úti af þessari breytingu fannst mér Eurovison vera ekki lengur skemmtilegt síðastu ár, af því að ég var vanur vestrænni tónlist sem maður alinn upp í Japan. Þetta eru ekki rök, heldur tilfinningarleg viðbrögð og því get ég ekki ráðið því. Og ég hafði ekki hugsað um málið meira en það, af því að það var ekkert alvarlegt mál fyrir mig. 

En þagar betur að gáð, held ég að þetta fyrirbæri sé akkurat birting fjölmenningar. Í fjölmenningunni mætum við ýmislegum hlutum sem við erum ekki vön að sjá eða hlusta. Sumir hlutir geta verið framandi og heillandi og aðrir geta verið leiðinlegir a.m.k. þangað til við verðum vön þeim.

Ég get ekki sagt að sjálfsögðu að ,,Hej, öll lög í Eurovision verði í vestrænum stíl! Annars get ég ekki notið þess" og slík hugmynd er jú ,ekkert annað en ,,cultural imperialism". Fjölmenning krefur okkur um að við gerum fyrirhöfn til að kynnast við ókunnuga hluti.

Ef til vill er Eurovision risastór skóli um fjölmenningu.  

Að lokum, ÁFRAM EYÞÓR INGI, ÁFRAM ÍSLAND!!  

Það sem er mikilvægt fyrir mig og kannski líka fyrir þig

Í huga mínum er það hátt í forgangsröð að maður er ,,sér sjálfum". Í prédikunum mínum endurtekst þetta atriði aftur og aftur. Þetta atriði liggur visst í miðju hugmyndar minnar og ég hugsa ýmislegt eða þróa í kringum þessa miðju. Maður á að vera sannur ,,sér sjálfum".

En að sjálfsögðu er ,,sannur maður" ekki endilega sami og sá sem maður er núna í dag. Ef einhver maður sem notar ofbeldi í heimili sínu gagnvart konu sinni eða barni, eða atvinnu þjófur fullyrðir eins og ,,ég er svona maður", ætla ég aldrei að taka slíkt bull á jákvæðan hátt.     

Það er alls ekki auðvelt að finna línu sem aðgreinir hluti sem tilheyra ,,sönnum manni sjálfum" frá veikleika manns eða synd. T.d. tel ég að alkóhólismi geti ekki verið hluti af ,,sönnum manni sjálfum" en maður sem glímir við alkóhólisma sé á leiðinni til sanns manns sjálfs.

Ástæða þess að ég hugsa á þann hátt er á nokkurn veginn trúarleg. Ég er kristinn maður og ég trúi því að satt ,,sjálf" frelsi mann og geri mann hamingjusaman. Guði þóknast þegar maður er sannur maður sér sjálfum. Ég styð réttindabaráttu samkynhneigðs fólks, en það er úti af þessu sjónarhorni. Samkynhneigð getur verið hluti af sönnu sjálfi viðkomandi manns og ekkert á móti Guði á skilningi mínum.

Í starfi mínu sem prestur er það því mikilvægt atriði að ég veiti þjónustu við fólk og aðstoð, svo að það verði að sönnu sér sjálfu. Þess vagna ýti ég ekki öllum sem ég hitti sjálfkrafa á kristna trú. Það er fólk sem er búið að móta sjálft sig ágætlega með annari trú en kristni eða án trúar. Þetta er jú atriði sem er ,,challenging" fyrir mig sem prest, en ég ætla ekki að þjóta til neinnar niðurstöðu um gildi kristinnar trúar í heiminum.

Annars hef ég tækifæri reglulega til að hitta og tala við hælisleitendur. Flestir þeirra eru ekki í vinnu og eyða dögum sínum án þess að hafa sérstakt verkefni. ,,Mér finnst mjög erfitt að ég hafi ekkert að gera" ,,Mér liður illa af því að ég tilheyri ekki samfélagi" ,,Mér liður eins og ég sé þýðingarlaus vera". Margir segja það. Eflaust eru þeir ekki ,,sér sjálfum" á þessar mundir.

Hvenær geta þeir náið eigin sjálfsmynd til baka til sín og orðið að manneskjum sem eru ,,sér sjálfum" aftur?

* Ég veit að það séu margar málfræðilegar villur til í þessum pistli, þó að ég reyni að gera mitt besta. En ég get ekki beðið vin minn um að fara yfir og laga íslenskuna mína fyrir blogg-færslu í hvert skipti. Pistill af þessu tagi er mjög erfiður að skrifa rétt fyrir mig; sérstaklega varðandi notkun orðs eins og ,,sér" eða ,,sjálfur".       

  

Íslenskur ,,lúxus"!

 

 

 Myndin var tekin í dag. 

Í þessu tímabili koma börn Melaskólans í garð hjá Neskirkju næstum á hverjum degi til þess að leika sér.

Svona sýn er ef til vill ekkert sérstakt fyrir augum Íslendinga, en þetta er rosalegur ,,lúxus" fyrir augum Japana, sérstaklega fyrir augum þeirra sem búsetir eru í Tókíó eða í öðrum stórborgarsvæðum. 

Hvaða grunnskóli í Tókíó getur notað grasflöt? Oftast er skólagarður ber og hörð jörð. Og einnig þurfa börn að bóka sig til þess að nota skólagarð fyrir æfingu í fótbolta eða öðru í flestum grunnskólum í Tókíó, þar sem fjöldi skólabarna er stór (þó að honum sé að fækka síðastu ár).

Íslenskur LÚXÚS í hversdagslífi!   

 

 

Fjölmenningardagurinn

Í dag, 11. maí eða annar laugardagurinn í maí, er Fjölmenningardagur Reykjavíkurborgarinnar.
Ég held að það sé ekki gott að ,,fjölmenning á Íslandi" þýðir aðeins að Íslendingar smakka framandi mat og hlusta á framandi tónlist eða að fólk af erlendum uppruna sýnir framandi dans í framandi þjóðbúingi. Við getum ekki dvalið í slíku stigi lengi.

Fjölmenning er fjölbreytleiki og fjölhyggjur. Hún gæti verið jafnvel ,,fjöl-gildismat" og þetta getur verið bæði jákvætt og neikvætt. Ef gildismat fólks í ákveðnu svæði er gjör ólíkt hvort frá öðru, getur það valdið árekstri.

En það sem er mikilvægt er að finna leið til að sættast, en alls ekki að útiloka einhvern aðila eða losa við. Þess vegna á fjölmenning að vera samráð í eðli sínu.

Ég trúi því að íslenska samfélagið haldi áfram að ganga þá réttu leið fjölmenningar næstu ár.
Samt kemur þetta ekki sjálfkrafa. Við verðum að leggja af mörkum okkar.

Á þessari forsendu gat ég notið skrúðgöngunnar og margskonar atburða. Til hamingju með daginn!  

 

Fjölmenni fagnar fjölbreytileika

Áskorun No Borders vegna mál Martin, hælisleitenda frá Nígeríu

Venjulega er ég ekki svo hrifinn af því að senda ,,e-mail petition" til ákveðins fólks, en stundum er það óhjákvæmilegt. Ég hef hvatt fólk nokkurum sinnum sjálfur að senda áskorun eins og þegar ég vildi RKÍ myndi skipuleggja söfnun fyrir Japan eftir jarðskjálftann og flóðbylgjurnar fyrir tveimur árum.

Þetta mál um Martin, hælisleitana frá Nígeríu, er eitt af slíkum tilfellum að mínu mati. Málefni hælisleitenda er talsvert erfitt að fylgjast með fyrir venjulegt fólk og oftast er enginn háttur til staðar til að hafa afskipti um málefnið. 

Samtökin ,,No Borders in Iceland" er að hvetja almenning til að senda áskorun til yfirvalda svo að þau afturkalla þá ákvörðun að Martin verði fluttur til baka til Ítalíu og hann fái viðurkenningu sem flóttamaður. Og þau bjóða fólki til að taka þátt í áskorun eins og eftirfarandi. 

Ég er sammála þeim í þessu og mig langar að standa saman með No Borders. Hvað annars er hægt að gera fyrir okkur almenning nema við tjáum okkur á þennan hátt í svona máli?  

Áskorun No Borders:

Hér er bréf sem senda má á Innaríkisráðherra og fleiri til að mótmæla brottvísun Martin frá Nígeríu 

Sæll Ögmundur

Í kvöld bárust fréttir þess efnis að senda ætti hælisleitandann Martin aftur til Ítalíu á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar. Hann hefur nú þegar dvalist á Ítalíu í níu ár án þess að mál hans væri tekið til skoðunar. Sökum samkynhneigðar sinnar óttast hann um líf sitt og heilsu snúi hann aftur til Nígeríu þar sem algengt er að ráðist sé á samkynhneigt fólk og nýtur það lítillar verndar af hálfu nígeríska ríkisins. Íslenska ríkið hefur enga afsökun fyrir því að fela sig á bak við Dyflinnarreglugerðina og senda manninn aftur til Ítalíu þar sem litlar líkur eru á að mál hans verði tekið fyrir á næstu árum og mun hann því lifa við áframhaldandi óvissu. 

Ég skora á þig að gera allt sem í þínu valdi stendur til að stöðva brottvísunina og veita manninum dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. 

NAFN þitt.

netfang:

[e-mail] (Innanríkisráðherra)
[e-mail] (Forstjóri Útlendingarstofnunar)    

 

 

Þeir sem búa utan hversdagslífs okkar

Samkynhneigðum flóttamanni neitað um hæli (RÚV)

Ég hef lesið nýlega í einhverjum stað að fleiri en 20.000 börn eru að deyja úr hungri eða sjúkdómi á hverjum degi í Afríku. En flest okkar (þ.á.m. ég sjálfur) vita þá staðreynd ekki sem raunverulegan ,,reality", heldur kannski aðeins sem hluta upplýsinga um heiminn. 

Á sama hátt vitum við ekki stöðu samkynhneigðar fólks í Nígeríu eða stöðu hælisleitenda í Italíu.

Skiptir okkur engu máli ef fólk býr utan svæðis hversdagslífs okkar? Að nokkru leyti gæti það verið sorglegur og kaldur raunveruleiki hjá okkur mönnum.

En þessi maður, Martin, er innan ramma hversdagskífs okkar núna og ég held að það sé ,,un-human" að ýta honum út úr landinu og þýkjast að þekkja ekkert...

Stundum þurfum við ekki að draga línu sjálf milli þess sem við eigum erindi okkar og þess sem ekki? Annars munum við tapa mannvirðingu okkar sjálfra? 

Ekki senda Martin til baka til Italíu, Please.