Við tökum þátt í gleðigöngu !!

- Don’t be afraid, God is guiding you! -

This last week of April, Lutheran ministers of the National church of Iceland held their annual synod in the town of Húsavík. The main issue on the table of discussion this time was the partnership/ marriage of homosexuals. Very heated discussions were among the ministers during the synod. The synod voted on a bill, which was presented with joint signatures of 42 ministers including two unordained theologians advocating for unification of the traditional concept of marriage – between a man and a woman – and homosexual marriage into one concept regardless of gender composition. The bill did not pass with the result of voting 64 against, 22 for.

There were indeed many who could not join the synod in Húsavík, and as the synod didn’t allow absenty ballots, the number doesn’t really reflect the percentage of for or against among ministers. But anyway, headlines like “Church denies to marry gays” or “Church loves (people) with conditions” danced on the front page of many papers the next day.
In my recognition, these words are rather provoking but not conveying the fact from the synod. But at the same time it shows us the irritation and the feeling of disappointment of general society against the indecisive attitude of the church regarding the “gay-marriage” issue.

I would like to spend some words here to explain briefly what is happening in the church in this issue, and also I would like to show my personal opinion afterwards. It would be fair to say in advance that I am not at all neutral in this debate. I am for the opinion that the concept of “marriage” should be independent of the gender composition. I am one of those 42, who brought the bill that was rejected at the synod in Húsavík and I have been expressing this opinion consistantly last five years.

1. Attitudes among ministers of the National church

What kind of views exist about gay partnership/marriage issue in the church? Let’s have a quick view over the scenery.

A) The Bible prohibits homosexuality and therefore, irrespective of if it is because of sin or a kind of sickness, homosexuality isn’t accepted by the Christian faith.
B) Homosexuals have the same rights as the other straight people. They have a full right to live together with their own life-partners and pursue a life of happiness. Establishing the partnership belongs to civil authorities and the church has no direct business with it. But a minister should offer blessing, with his own decision, onto those who wish to receive it on the occasion of establishing their partnership.
C) Almost same attitude as B. But the secular initiation of the partnership should be also taken care of by ministers as well as marriages of the other people.
D) The concept of marriage should be one, including both relationship between men and women, and homosexual relationships.

Around the same period as Halldór Ágeirsson, the prime minister at that time, expressed his will to improve the legal rights and status of gay people in the summer of 2005, a special committee on behalf of the National church, consisting of ministers, theologians and jurists (the committee of dogmatics), was entrusted with the assignment to write a report about “gay marriage which is parallel to the traditional form of marriage (partnership)”. At the synod in Keflavík in 2006, the committee introduced its draft to the participants. This draft says clearly on one hand that it has come to the conclusion that the Bible does not condemn homosexuality and this report should be estimated appropreately in this point. On the other hand, the draft is a report about the partnership of homosexuals and does not directly address the question if it is desirable to separate the partnership from traditional marriage or if marriage should be a unified concept.
This report was the main topic of discussion at the synod in Húsavík. Therefore many of the participants were not really ready to vote for or against the proposal of unification of gay partnership and traditional marriage.

The majority at the synod agreed instead that ministers are allowed to offer a blessing to gay couples. A draft for a ritual of blessing was also agreed on (attitude B). The proposal that ministers should take care of the secular initiation of the partnership, not only the blessing (attitude C), was directed back to the committee for further reporting.

In addition to the above, it would be necessary to point out that in Iceland the legal initiation of matrimony is still in the hands of the church, not only in the hands of the civil authorities. In Iceland, unlike many countries in western Europe, the minister’s declaration of marriage has a direct effect on the law to put two persons together. Namely the religious acts and the civil laws are not completely divided at this point. This makes it to some extent complicated to handle gay marriage. Some people say that marriage belongs to the unique authority of the religious institute, and others put more emphasis on the general human rights. The right answer seems to me: both right.

In order to avoid this confusion, some ministers ask: “should the church transfer the authority to establish matrimony to the civil authorities and concentrate on its religious significance only?” This opinion is not yet dominant among ministers, but it will be unavoidable to face this question soon or later.

2. What is the mission for the church now?

I have been trying to describe where the issue of gay marriage has been located in the church so far as neutrally as I can do, so that we can see what is happening in the church.
Looking over the world, the countries that have set a concept of marriage that is independent of gender composition are for example Holland, Belgium, Spain, Canada and more, not yet hundreds of countries. Talking about the partnership act, then many European countries and many states in the US are adapting it, but these are from the standpoint of civil law.

Apart from independent free churches, there is no denomination who as of yet recognizes gay marriage on equal term with the traditional marriage without any distinction (using one word marriage in stead of partnership). Obviously it is far heavy task to change its course from it has been till now for the religious authority. The national church of Iceland is no exception. In this sense, the Icelandic church is no worse than other churches in the world.
Nevertheless it is not at all a Christian way to look at oneself only in relationship with ones surroundings. Because then you lose your identity in the relationship between God and yourself, where your own call and mission is revealed. This is something unique and you cannot compare it with others.

In my understanding, the Icelandic church has the best environment in the world to step forward and recognize formally the unified marriage as a religious term. The small size of the society where every single person can be recognized as an individual, considerable mono-cultural background, the absence of a big gap in the religious value table in the society, already well opened public existence of the gay people and the positive attitude of the society towards them. All of those factors are to the advantage for the Icelandic church to step one step ahead of the rest of the world. But in other words, it would be considered as cowardice if the church wants hide itself behind other churches and doesn’t use those advantages that are being given to it.

Of course people could ask: “though the surrounding conditions are ready, shouldn’t the church refrain from doing something until the act will be confirmed to be theologically right and Christian-faithful?” That is quite right. But in my opinion, we have already crossed the biggest hurdles both theologically and Christian-faithfully. The majority in the church acknowledge, as well as the majority in society, the presence of gay people, their life as persons and their rights. The support to the partnership act show us that. Then why not marriage? What is the reason that we have to separate gay marriage as partnership from the traditional marriage? Is there any theological reason really? Or is it perhaps an emotional hinder that makes it difficult for us to accept it?

The churchly congress in October is supposed to draw a temporary conclusion on the issue. We have to work on it.

First appeared in the Reykjavík Grape Vine in June of this summer.

10 - 12 ministers of the National church will have pleasure of joining the "gleðigöngu" tomorrow at Gay Pride. I will be there, too, but I am so shy ... for being in front of many...

Hiroshima, Nagasaki....og ábyrgð okkar

1.  Fyrir 62 árum, hinn 6. ágúst 1945, var kjarnasprengju varpað á Hiroshimaborg. Þremur dögum síðar, þ.e. 9. ágúst, sprakk önnur kjarnasprengja í Nagasakiborg. Þetta var í fyrsta og eina skipti í sögu mannkyns að kjarnavopn voru notuð.

Víða í heiminum eru haldnar minningarathafnir vegna Hiroshima og Nagasaki. Af hverju? Ef við berum bara saman fjölda fórnarlamba dóu samtals tæplega 200.000 manns í Hiroshima og Nagasaki, en 85.000 íbúar voru drepnir í sprengjuárás á Tókyó aðfaranótt 9. mars sama ár. Ég held að sagan um Hiroshima og Nagasaki segi eitthvað sérstakt og umhugsunarvert, og snýst um eitthvað annað og meira en bara fjölda fórnarlamba, rétt eins og í Auschwits. Hvað er þá sérstakt við þessa atburði?

Í fyrsta lagi er þetta dæmi um hvernig menn notuðu nýjustu vísindakunnáttu og tækni til að eyðileggja líf annarra í hundraðþúsunda tali. Afleiðing þessarar kjarnorku kvelur enn börn og barnabörn fólksins sem lifði af.

Í öðru lagi er það ólíkt “venjulegum” styrjöldum að sigurvegarinn, í þessu tilfelli Bandaríkin, hafi í raun tapað siðferðilegum yfirburðum sínum með því að nota kjarnavopn. Hiroshima og Nagasaki kenna okkur meðal annars að sérhver menning heims, hvort sem hún telst sigurvegari eða ekki, getur ekki talið sig hafa siðferðilega yfirburði yfir öðrum menningarheimum. Sú þjóð sem varpaði kjarnasprengjum var ekki hin svokallaða “guðlausa þjóð” Sovétríkin, heldur hin “guðhræddu” Bandaríkin, þjóð sem sendi fjölda trúboða um allan heim. Það er vel þekkt að lúterskir prestar blessuðu B29 flugvél sem var að leggja af stað til Hiroshima.

Rétt eins og Auschwits sýndi Hiroshima mannkyninu að engin tiltekin menning, þ.á.m. trúarleg menning, væri yfir aðra hafin. Sú goðsögn á nýlendutímum sem taldi kristinn menningarheim gnæfa yfir alla aðra lagðist niður eftir árið 1945. Þá kom betur í ljós en nokkurn tímann áður að sjónarrönd menningarheimsins er siðferðilega jöfn og flöt fyrir alla.

Árið 1946, rétt eftir að Japan tapaði stríðinu, lýsti bandarísk kirkja yfir eftirfarandi; “Við skulum að byrja að iðrast ..... við játum það að notkun kjarnasprengna á Hiroshima og Nagasaki mun aldrei verða réttlæti í siðfræði mannkyns”.
Þessi yfirlýsing var ekki samþykkt af meirihluta bandarískra kirkna. Þrátt fyrir það minnir hún okkur enn þann dag í dag á mikilvægi sjálfsgagnrýni og gefur von um möguleika þróunar mannkyns. Í kjölfarið byrjaði reyndar bandarísk kirkja að senda trúboða til Japans sem friðarflytjendur. Ég get ekki ímyndað mér hvernig þessum trúboðum leið að koma í hringiðu andúðar og haturs sjálfum sér. Árangur þeirra sem trúboðar var skiljanlega ekki mjög mikill. Hins vegar hafa þeir eflaust hjálpað Japönum að skilja að bandarískir menn væru ekki skrímsli, eins og þeim hafði verið kennt þar til þá.

2.  Í framhaldinu langar mig að skoða málið frá öðruvísi sjónarhorni en oft er gert. Tæplega 30 árum eftir ofangreinda yfirlýsingu bandarískrar kirkju sagði Japanskeisari Hirohito í viðtali við blaðamenn; “ Mér þykir miður hvernig fór í Hiroshima og Nagasaki. En þessir atburðir áttu sér í stað í hörðu stríði og þeir voru óhjákvæmilegir”. Þessi orð segja ekkert meira en að styrjöld stríði yfirleitt gegn almennri mannasiðfræði. A.m.k. sé ég ekki neitt sem varðar sjálfsgagnrýni Japans eða viðurkenningu á sekt Japana sem þátttakanda í stríðinu.

Mér sýnist að Hiroshima og Nagasaki séu orðnar eins konar “syndaaflausn” fyrir Japani. Yfirleitt er hugmynd Japana um Kyrrahafsstríð sú það var stríð gegn Bandaríkjunum sem endaði með kjarnasprengjum. Því meiri athygli og samúð sem fólk í heiminum hefur sýnt Japönum vegna Hiroshima og Nagasaki, þeim mun sterkar hafa Japanir upplifað sig sem fórnarlömb stríðsins. Er það rétt hjá Japönum að skilja söguna þannig?

Árið 1910 gerði Japan Kóreu að hluta lands síns. Kína varð einnig í raun nýlenda Japans árið 1932. Rétt eftir að Kyrrahafsstríð hófst byrjuðu japanskir hermenn að fara suður til Filippseyja og ríktu loks víða frá Índónesíu í austri til Burma (Myanmar) í vestri. Japan geymdi annars vegar ríkar náttúruauðlindir þessara landa, en krafðist þess um leið að Japönsk menning væri yfir menningu heimamanna hafin. Japanir neyddu m.a. íbúana til að læra japönsku.

Í stríðinu, þróun þess og ferli, jukust smám saman stríðsglæpir eða
glæpsamlegar gerðir af hálfu japanska hersins.Fjöldamorð og nauðganir í Nanking á árinu 1937 er kannski versta dæmið en fleiri en hundrað þúsund Kínverjar þ.á.m. venjulegir borgarar voru fórnarlömb.Annað dæmi er svo kallað “military sexual slavery”. Japanski herinn kallaði til konur í Kína eða í Koréu fyrir vændisþjónustu fyrir hermenn sína. Margar konur voru kóreskar og giskað er á að fjöldi þeirra hafi verið um tvö hundruð þúsund. Einnig voru gerðar líffræðilegar tilraunir á stríðsföngum í fangabúðum í Kína, t.d. á verkun vírusvopna.Málið er enn í rannsókn og ekki eru öll kurl komin til grafar en fjöldi fórnarlamba virðist að hafa verið fleiri en 3000.

Í samanburði við Hiroshima og Nagasaki tölum við Japanir of lítið um þessa hlið sögu okkar. Japönsk stjórnvöld reyna meira að segja að fela slíkt og vilja hætta að kenna skólabörnum þessi sögulegu atriði. Fyrir nokkrum árum leitt þessi villandi söguskoðun Japana til mikilla mótmæla í Suður- Kóreu. Slík mótmæli eru sjálfsögðu.

Þetta ber vitni um hvernig fólk og þjóðir “velja” sér sögu og staðreyndir til að segja næstu kynslóðum. Slík saga sem er “valin” að geðþótta og eftir því sem hentar sjálfsmynd þjóðar er ekki endilega í samræmi við sannleikann, a.m.k. ekki allan sannleikann. Ofangreint atriði endurspeglar fyrirlitningu og fordóma Japana gagnvart öðrum Asíubúum. Kennsla á sögu eigin þjóðar hefur mikil áhrif á ungu kynslóðina og mótar sjálfsmynd hennar. Japönsk yfirvöld hafa þegar framið stríðsglæpi gagnvart nágrannalöndum sínum.

Ef þau “velja” villandi sögukennslu og endurframleiða fordóma meðal ungrar kynslóðar, er það ekki annar ítrekaður glæpur? Eru svona viðhorf ekki einnig svik til allra í heiminum sem vilja íhuga Hiroshima og Nagasaki? Við Japanir verðum að velta málinu fyrir okkur. Japanir geta ekki verið stoltir af sjálfum sér með því aðeins að framleiða tölvur og selja bíla. Það er nauðsynleg að sýna hugrekki til að viðurkenna sögu okkar í heild sinni.

Mér þýkir vænt um að Íslendingar halda minningarathöfn vegna Hiroshima og Nagasaki. Við verðum að íhuga hvað hægt er að gera til að hindra að “önnur Hiroshima” eigi sér í stað í sögu mannkyns. Til þess, verðum við öll í heiminum að horfa á eigin sögu í hreinskilni og kenna næstkomandi kynslóð um hana. Þetta á eins við um Íslendinga sem aðrar þjóðir heims.
Guð hjálpi okkur í þessu mikilvæga verkefni.


* Ég skrifaði ofangreinda grein fyrst á árinu 2001 og birti hana á ýmsum vefsiðum síðan.  Þetta er eitt af nokkrum efni sem mig langar til að taka upp í hverju tækifæri.

   Ég vil minna ykkur líka á kertafleytingu þann 9. ágústa (á fimmtudaginn) kl.22:30.

Sunny days and Mondays are always getting me down..??

sjávarvindurinn hleypur burt
yfir græna grasflöt
dreifir gullnu gliti
og rekur upp kríurkátur

dans er stiginn í lofti
í frjálsri hrynjandi
ball er augum fólgið
en fyllir mig sumargleði 

sjávarvindurinn siglir
yfir bláan hnött
sála mín afklæðist
og slæst með í för     
                        
                              -sjávarvindur; júlí 2004-   


Komið þið sæl og blessuð.Ég var kominn úr frí og er að reyna að skipta lífsgír hjá mér í “working-mode” aftur en það virðist að taka tíma!
"Sunny days and Mondays are always getting me down " .. or keep me asleep.

Ég vil þakka góðum bloggvinum mínum fyrir öllu góðu kveðjurnar sem ég fékk á meðan ég var í frí og einnig óska þess að allir hafi haft gott sumar. Yndislegt að hafa samskipti við ykkur og aðra – eftir að allt er komið er manneskja félagsleg sköpun.  

Ýmislegt hefur gerst kringum í mig- ekki beint um mig – bæði gleðilegt og sorglegt, jákvætt og neikvætt í sumar. Það er sönn ánægja mín að ég get deilt því með ykkur á blogginu. 

 

Sannleikurinn

Sannleikurinn


Sannleikurinn er
eins og bolti í ruðningsleik
Þeim er hrósað
sem láta boltann ganga á milli sín

Þeim sem vilja halda fast í hann
troðið í svaðið


                                               - TT 2004 -

Og ég er að fara í sumarfrí núna.

Bless í bili!!

Trúarbragðadialog mitt / My religious dialogue

-Bringing people back into the religious dialogue-

1.  Karl Barth was one the greatest theologians of the 20th century. He was generally critical of every religion in the world. The story goes that once, after he had criticized Hinduism, he was asked how many Hindus he had ever met. “None,” he answered. Barth was then asked why he could be sure Hinduism deserved his criticism. He answered: “A priori”.

This funny tale is often told to theology students learning about Barth for the first time, but Barth is not a role model for dialogue between religions in the 21st century.

We need to get to know religious believers as people. Theologians speak of reasoning from our life, experience and surroundings (theological induction), as opposed to reasoning from the text of the Bible (theological deduction). To oversimplify, using the example of the relationship between Christianity and other religions, theological deduction would try to define other religions using concepts and ideas from the Bible itself.

Theological induction would try to understand the experience of being a Christian amidst people of many faiths, even though the Bible does not specifically suggest how Christians should act towards (for example) Buddhists.
I would like to explain the importance of theological induction a bit better using my personal experience.

2.  My father lives in Tokyo and he is now 81 years old. At times, recently, he has been sick and in hospital, and that has made me think a lot about his role in my life.

My father became a naval officer when he was 17 years old. In the last stage of World War II, there was nobody else left except boys of that age. Luckily, the war ended a few days before his assigned departure for a suicide mission.

The experience of youth for my father’s generation was totally different than for mine. Society was in ruins. My father had good luck again, went to medical school, and became a psychiatrist. He is a real family man (always came home from work at 5:30) though in the traditional Japanese male style (my mother did all the housework).

My father had little interest in money or getting a promotion. For my father, the main thing was to establish a family and feed it. He never even dreamed of being able to choose the life that would best please his own tastes. My father has lived his life at a particular time and place and under conditions that are very different from mine.

I was born into a richer and more peaceful time. I learned since childhood to choose things that fit my tastes in clothing, food, and lifestyle. This explains many of the differences in ideas and behaviors between my father and myself. And one of those has to do with religion.

My father is a Buddhist. Many Japanese see Christianity as the “religion of the enemies,” as the authorities proclaimed it during the war. Nevertheless my father supported me without any hesitation when I decided to go to a Christian seminary. “It is better to work for God than to work for money,” he said, and this was typical for him.

I became a Christian when I was twenty years old and I am still the only Christian in my whole family in Japan. Accepting a religion at later stage of life is not the same as being born into it. Religiously both involve the same blessing from God, but one is an event that one cannot choose by oneself, while the other is an independent conscious action.

When I made my decision, my life had been influenced by my own cultural and sociological surroundings, just as my father´s life had been in a different way. Christianity appeared as the religion of the enemies to my father, but for me it was (and it is) the religion of innovation and humanistic restoration.

I am not trying to say that everything depends on its time and circumstance, and therefore that there is no absolute truth beyond time and space, or that all religions are essentially the same. But I do want to emphasize the importance of recognizing our own limited ability to grasp religious truth.
After all, we can live only our life, bound to a certain time, place, and gender, and we cannot declare whether would have the same religious convictions if our circumstances were totally different.

3.  The funny thing is while we try to respect each person's independence in having their own religious attitude, and our own independence as well (“I love my father as a Buddhist, but I live my life as Christian”), our own life is inevitably entwined with other lives in other faiths. For example, my parents, though Buddhists, supported me both spiritually and financially when I chose to join the Christian clergy. They helped me become what I am now as a pastor.

We tend to talk in vague images that suggest that Christian society is here, Islamic society over there, and Buddhist society somewhere off in the distance, each on its own. But it is not so simple. We are in lively communication with each other. Buddhists show kindness and love, or antipathy, to individual Muslims, and others too, just as they do to other Buddhists -- and vice versa.

Sometimes I work with people in the Soka Buddhist Society here in Iceland and we laugh together, saying; “look, a Japanese man is a priest in the state church of Iceland while native Icelanders have become Buddhists!”. The simple fact is that we all live amidst rich diversity, in a tapestry of mutual relationships that are complicated beyond our expectations.

4.  Many religious leaders are aware of this, and eager to push religious dialogue forward. I think this is a good thing. For example, the Russian Orthodox Church invited many religious leaders to a discussion conference last summer, and the bishop of Iceland went all the way to Moscow to take part.

At the same time, it is even more important that regular people and not just scholars talk about religion. The dialogue must be inductive, about peoples’ lives, and not just deductive, about the Bible and the Koran. People make dialogue meaningful. People need and want to learn what they share with others who live in a different reality.

Karl Barth was convinced of the existence of an “a priori” critique of Hinduism. But I am convinced of my love towards my parents and of their importance through my life. Therefore I am convinced, "a posteriori," of the importance of religious dialogue instead of the stereotyping of religions.

I need to know who I am and what I believe in, by understanding my parents through my faith. An understanding of our commonality and of the irreplaceable worth of each person in the world should not be simply a consequence of religious dialogue, but rather the reason to have the dialogue in the first place.

Barth would have had a different attitude if his father were Hindu. Of course it was not his fault. He lived his reality in his life. But it would be our fault if we just continue to go the same way as he did, by closing off everyday life from the table of dialogue. In this century the main cast in the drama of religions is not only God or gods, but also we, the people.


  *I wrote this piece for the Reykjavik Grapevine first last autumn. We have some messages    that we need to deliver often than just one time.
   And also, for me it is impotant to write in Englsih sometimes, too, simply because I have    many friends who haven´t learned Icelandic yet.

Þú skalt elska sjálfan þig eins og náunga þinn

Ég er prestur og reyndar eru 17 ár liðin nú þegar síðan ég var vígður. Ólíkur frestum kollegum mínum er ég ekki prestur sem þekkir allt um líf og trú og getur gefið fólki alltaf rétt svar og ráðgjöf. Raunveruleikur hjá mér er allt öðruvísi og ég verð að glíma ávallt við ýmsar spurningar sem ég þekki ekki svarið.

Sumar spurningar eru stórar spurningar og þær eru hangandi yfir höfuð mínu lengi. Það er ekki þannig að ég er að hugsa um þessar spurningar alltaf á hverjum degi, en spurningarnar birtast fyrir augum mínum aftur og aftur við tækifæri. Ein af þessum spurningum er um grunkennisetningu okkar kirkjunnar: “Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig”.

Þessi kennisetning mótar kjarna kristinnar trúar ásamt hinni kennisetningu: “ Elska skalt þú Drottinn, Guð þinn”. Eins og krossinn benda þær annars vegar á samband milli manns og Guðs (lóðrétt samband) og hins vegar á samband meðal manna (lárétt samband).
Stór hluti af kristinni hugmyndarfræði byggist á þennan grun.

Spurningin mín er einföld. Hvað gerist ef maður elskar sjálfan sig ekki eða getur ekki elskað sjálfan sig upphafslega? Kærleiksboðorðið til náunga verður horfið þá? Þetta er ekki grín. Mér sýnist mjög algengt og alvarlegt vandræði okkar sem búum í nútímasamfélagi er að manni finnst stundum erfitt að elska sjálfan sig, eða meira að segja, að maður veit ekki að elska sjálfan sig.

“Viðkomandi maður ólst upp án þess að vera elskaður”. Við heyrum oft svona orð sálfræðings eftir að einhver hræðilegur glæpur var framinn og gerandi var handtekinn. Ég ætla ekki að taka það sem afsökun fyrir glæp sem var framinn, en ég held að það sé kannski satt að maður veit ekki eða getur ekki elskað sjálfan sig í flestum slíkum tilfellum.

Ég veit að margs konar rannsókn á þessu atriði hefur verið unnin í uppeldisfræði, sálfræði eða geðlæknisfræði þegar alvarlegur glæpamaður er að ræða. En glæpur er bara ofsalegt dæmi sem ystu mörk og því hann virðist vera aðskilinn frá venjulegu lífi “meirihluta”. Ég tel að “can’t love me syndrome” sé komið afar algengt í samfélaginu jafnvel þegar við ræðum um daglegt líf okkar.

Hvað um áfengisvandamál, neyslu eiturlyf, ábyrgðarlaust kynmök, sjálfsmorð, ofsaakstur.... eða ofmat á vald, græðgi, eyðilegging náttúru.... þýða slík mál að við getum ekki elska náunga okkar eins og sjálf okkur? Eða sýna þau mál ekki að við vitum ekki að elska okkur sjálf fyrst og fremst? Kannski finnst ykkur svona dæmi vera ennþá dæmi um sérstök “vandamál”.

Jafnvel þótt að við séum ekki með einkenni “vandamála”, getum við verið með tómkennd, lélegt sjálfstraust, ólýsanlega óánægju með líf sitt, skort á virkilegan áhuga á lífi sínu, o.fl. Mér finnst allt þess vera líka tengt við “can’t love me syndrome”.
Því tel ég þetta málefni eiga að vera rætt meira og almennilegra í samfélaginu, ekki síst í kirkjunni.

Jú, það sést nokkur átakverkefni sem fjallar um þetta mál. T.d. AA samkoma, 10 spor fyrir sjálfstraust ... o.fl. Það er gott mál, en um leið sýnist mér umfjöllun um “can’t love me syndrome” sé næstum eingöngu þegar ákveðinn málaflokkur vandamála er að ræða eins og áfengismál eða eiturlyfsmál.

Það sem mig langar til að segja að “Þú skalt elska sjálfan þig eins og náunga þinn” á að vera lyft upp jafnt hátt og hefðbundið kærleiksboðorðið til náunga sín.

Satt að segja er ég ekki duglegur sjálfur í að elska sjálfan mig. Ég er búinn að (er að) berjast við tómkennd innan mín sjálfs lengi en enn tókst mér ekki að losa hana við og “sættast” við mig sem er núna. (þetta er annað mál en hvort það gangi vel í starfinu eða ekki, hvort félagslegar aðstæður séu góðar eða ekki) Og oftast met ég mig sjálfan oflítið og stundum allt of mikið, næstum yfirlætisfullt.

Þannig held ég áfram að glímast við “can’t love me syndrome” í dag og á morgun, þangað til ég get fengið lausn við málið. Sem prestur ætti ég kannski að segja að “Guð elskar þig, þar sem þú ert ómetanleg/ur” og ljúka málinu. En ég get ekki gert það. Ég trúi að Guð elskar hvert og eitt okkar og hver einasta maður er ómetanlegur. Samt að trúa því er eitt, og að trúin verður lifandi ánægja og kraftur í eigið lífi mínu er annað.
Að glíma við eigið vandamál er hvorki skömm né vantraust til Guðs. Þetta er líklega allt á ferli af því að maður verður að sjálfum sér.

Ljósvegur

Ljósvegur


Sólin snertir sjóinn
og bráðnar í kyrrð hans.
Hún rennur út í ljósveg
í roðnuðu ljóstrafi.

Ljósvegurinn flýtur
á glampandi gárum.
Dimman sveimar yfir,
en friður ríkir.

Ljósvegurinn flöktir,
og tíminn nemur staðar.
Ég sé fyrir mér
svip himnaríkis.


Dagurinn er liðinn,
eilífðin er eftir.


                                            - TT, 2002 -


Aha, Sunnudagar eru ljóðadagar??

Blær breytingar í Japan

Ég rakst á gleðilega frétt á japönsku neti í morgun. Kanako Tsuji, sem er 32 ára kona og lesbía, hefur fengið sætti opinbers frambjóðanda fyrir alþingiskosninga Japans, og hún býður sig fram frá Japan Democratic Party . Kosningin verður haldin í lok júlí núna í ári.
Kanako er samkynhneigð og fyrsta kona í sögu kosningar Japans sem lýsti yfir því að vera samkynhneigð og lyftir upp bót (improvement) á réttarstöðu samkynhneigðs fólks og betri skilning.

Miljón samkynhneigðir/ar búa í Japan núna. En tilvist þeirra í japönsku samfélagi er ennþá alveg í skugga. Fordómar og mismunun gagnvart þeim er bara ósambærilegt við á Íslandi eða í öðrum evrópskum löndum (þó að ég eigi ekki við að aðstæðurnar hér séu fullkomnar).
Þess vegna virðast viðbrögð við Kanako og Democratic Party vera ekki eins.

Samkynhneigðir/ar fagna því að sjálfsagt, en samtímis mörgum þeirra finnst erfitt að fara í stuðningssamkomu Kanako, af því að fara þangað þykir að yfirlýsing samkynhneigðs sjálfs.  
   *Þetta gæti verið erfitt að skilja fyrir ykkur á Íslandi, en fyrirlitning á samkynhneigða/ar er talsverð mikil í Japan að mínu mati. Einnig vegur japanska samfélagið fjölskyldusamband mikið og fyrirlitningin getur fært yfir heildarfjölskyld viðkomandi samkynhneigðs. Í fréttinni segir stelpa nokkur að hún er ekki búin að segja frá kynhneigð sinni nema til nánastu vinkvenna sinna.

Hins vegar koma kvartanir til flokksins líka: “Viljið þið tapa stuðningi frá íhaldssinnum?”.

Svona ferli er kannski algengt þegar alls konar réttindabarátta gengur í og yfir. Ég óska innilega að Kanako hafi góða baráttu í heimalandi mínu og breytingarblærinn verði vindur og síðan stormur, og fordómarnir fjúki sem mest.
Áfram, Kanako!!

http://edition.cnn.com/2007/WORLD/asiapcf/06/20/japan.gay.reut/index.html    
 

                             

　　　　　　　　　　　　　

Þróun bloggs og vefsíðuumræðu í góðu jafnvægi - um blogg (3) -

Það sem mig langar til að fjalla um í dag er umræðu/spjall á vefsiðum, en ekki beint um blogg. Þess vegna er “Um blogg 3” kannski ekki rétt titill. En eins og ég skrifaði í gær, sé ég sameiginlegt eðli milli bloggs og umræðu/spjalls að nokkru leyti, því vona ég að þið leyfið mér til að taka þetta mál upp undir titil bloggs.
Áður en að ég segi eitthvað, bið ég ykkur að lesa eftirfarandi umæli í vefsíðu nokkurri.


óvelkomnir Innflytjendur (að mínu mati)

Útlendir kínverjar svo sem presturinn tosiki tómatur (eða hvað hann heitir) og arabahöfðimginn sem XXX XXXX (Ath.1 nafn einstaklings: fólgið af TT) er að fara að tala við á sunnudaginn, af hverju heldur þetta lið sig ekki heima hjá sér fyrst að það er svona óánægt hér og vill öllu breyta. þetta er með öllu óþolandi að gestir í þessu þjóðfélagi skuli láta svona hér og rétt væri að kanna sakaskrá þessara einstaklinga og senda þé heim aftur. þeir sem hafa látið verst eru þessi guli toshiki tómatur, XXXX (Ath.2 þjóðerni:fólgið af TT) og einhver helvíts XXXXX (Ath.3 annað þjóðerni: fólgið af TT), sem ég man ekki í bili hvað heitir og er helvítis ónæði af fíflunum. Þeir heimta Moskur og guð má vita hvað meira.

Svona asískir öfgamenn eru stórhættulegir og eiga bara að dvelja heima hjá sér, en sennilega er þeim ekki vært þar og þessvegna koma þeir hingað. En við eigum nóg af vandræðafólki þó við séum ekki að bæta við vandræðaútlendingum líka.Ég væri sko til í að vera með í að stofna hóp sem væri í að koma þessum vandræðagemlingum í burtu því þeir yrðu fljótir í að leggja niður skottið ef þeir sæu andstöðuna.Þessa 3 í burtu strax og svo að ganga í að grisja til. Þetta er jú grafalvarlegt mál. Þeir sem vilja vera með í þessu, hafi samband og við hefjumst strax handa.

Þetta eru skíthælar sem hafa flúið heimkynni sín og þora ekki heim aftur en það er hægt að losna við þá. Við eigum meir en nóg af svona liði, íslensku til að glíma við hér heima.


Þetta er dæmi af siðbroti (að mínu mati!) en hvað finnst ykkur? Þetta var tekið út úr eina stærstu vefsíðum hér á landi og þessi ummæli birtist lok febrúar í þessu ári. Ég rakst á þau af tilviljun í miðju mars, sem sagt eftir tæpar þrjár vikur að ummælin birtist.

Ég talaði við nokkra vini mína um þetta mál, en einn þeirra var í góðu sambandi við blaðamann í fjölmiðlafyrirtæki sem stýrði viðkomandi umræðusíðu. Umsjónarmaður síðunnar hélt ummælin væri brot á reglum síðunnar og hann tók ummælið út frá henni strax. En allavega stóðst ummælin tæpar þrjár vikur á vefsíðunni og ég sá ca 10 menn svöruðu mælandanum þar (viðbrögðin voru frekar neikvæð í garð mælanda).

Mér finnst það ekki nógt að setja “(sið)reglur notanda vefsiðu/ bloggs / umræðuþráðs”. Reglurnar þurfa að virka. Ég tel persónulega nauðsynlegt að setja eins konar “blogg-watch” yfir alla bloggsíðna, þangað sem lesendur geta borið efni sem er í vafaum siðbrot og leitað álits og afgreiðslu.
En mál sem liggur á grunnum er að við þróum siðferði líka samkvæmt þróun blogg- og netumræðuheimsins, og til þess okkur vantar kannski frekari umræðu sem varðar siðferði og tjáningarfrelsi á netheiminum.

Spurning mín er þá: hver á að halda frumkvæði að því???

Borgað fyrir bloggfærslur?? - Um blogg (2) -

Sænska dagblaðið Metro hefur byrjað að borga fyrir bloggara sína. Viðbrögð helstu umsjónarmanna með vefsviði í íslensku fjölmiðlunum virðast mjög jákvæð yfirleitt og taka það sem eðlilega þróun.

Ég held það líka. En um leið langar mig til að benda á aðra hlíð þessarar þróunar sem ég vil að fjölmiðlaaðilar velti fyrir sér.

1. Uppbygging siðregla

Mér sýnist að “siðreglukennd” fólks vera lausari en þegar það skrifar aðsenda grein til blaðs. Þetta er kannski vegna þess að bloggið er nýtt fyrirbæri milli opinbers færis og einkamála.
Ég held að allir vita um það vel en siðleysi og dónaskapur sést bara algengt, sérstaklega, í athugasemdum í bloggum og umræðuþráðum. Umræðuþráður er oft aðskilinn vettvangur frá bloggsviði og það gæti verið ósanngjarnt að fjalla um blogg og umræðuþráð saman. En blogg innifelur sér “umræðu” ávallt að nokkru leyti, því sé ég sameiginlegt eðli milli þessa tveggja.
Ég vil sýna dæmi um siðlauss málflutnings, en ekki núna heldur á eftir. Við, sem sagt fjölmiðlarnir og notendur vefsviðs, verðum að byggja upp almennar siðreglur í þessum nýja heimi. Ég meina, ekki bara að við kveðum á siðreglur á ákveðna vefsiðu, heldur við látum siðreglurnar virka í raun.

2. Blogg eða aðsend grein?

Það blasir við að aðal blöðin á Íslandi hyggjast minnka pláss fyrir aðsendar greinar við hlíðina þess að hvetja þátttöku í bloggum. Það hefur verið sjáanleg vesen t.d. hjá Mbl. að aðsendar greinar flæða til sín fleiri en það getur fjallað um. Því er þessi breyting – að færa aðsendar greinar til bloggs – skiljanleg.

Hins vegar er eðli aðsendra greina ekki alveg sama og skrifa í bloggum. Aðsendar greinar í blöðum eru meira fyrir “ótiltekið fólk” en í bloggum. Þegar t.d. einhver háskólanemi er með brennandi skilaboð til samfégas og skrifa grein um það. Ef greinin birtist í blaði, þá mun greinin hafa meira áhrif á fjölda manna en í birting í bloggi.

Þetta er bara ágiskun mín, satt að segja. En vinsamlegast íhugið málið: hvers oft skoðið þið blogg einhvers, sem þið þekkið ekki og hafið aldrei nafn höfundar hingað til? Jú, stundum skoðum við blogg ókunningja, þegar við höfum góðan tíma og förum í skoðunarferð á bloggheim. En mér sýnist að blogg sé bundið við það atriði hvort bloggarinn sé vel þekktur eða ekki meira en þegar aðsend grein í blaði er að ræða.
Aðsnd grein í blaði fær freira tækifæri til að rekast á augu almennings.

Þess vegna þykir mér leitt ef rými fyrir aðsenda greina verður skorið út of mikið og fólk tapar tækifæri til að njóta blaðsiðu fyrir tjáningarfrelsi sitt.
Nú þegar sé ég meira um “fastapenna” en “venjulega penna” í blöðum nokkrum. Þá sjáum við alltaf sama fólkið og hlustum á sömu raddirnar í blöðum.
Er það sem við viljum í raun?


Borgað fyrir bloggfærslur
Hugsanlegt að íslenskir bloggarar fái borgað fyrir hverja heimsókn sem þeir fá

Eftir Jóhann Bjarna Kolbeinsson,  21.júní 07 MBL. bls.16

SÆNSKA dagblaðið Metro hefur bryddað upp á þeirri nýjung að borga bloggurum á vefsvæði sínu fyrir hverja heimsókn sem þeir fá. Um er að ræða þrjá sænska aura fyrir hverja heimsókn, sem nemur um 27 íslenskum aurum fyrir skatt. Til þess að komast á slíka launaskrá þarf viðkomandi bloggari þó að fá í það minnsta 5 þúsund heimsóknir fyrsta mánuðinn.

Vinsælustu bloggarar Íslands, á borð við Egil Helgason og Ellý Ármannsdóttur, fá um þessar mundir 50 til 60 þúsund heimsóknir í hverjum mánuði, og miðað við sænska módelið gætu þau því haft 13 til 16 þúsund krónur í tekjur af því. Ef þau hins vegar myndu blogga fyrir Metro, og 1/6 hluti sænsku þjóðarinnar myndi heimsækja bloggið líkt og hér, væru tekjurnar um 400 þúsund á mánuði.

Ekki slæm hugmynd
"Við höfum ekki greitt bloggurum til þessa, þótt vissulega megi færa rök fyrir því að þeir séu að eyða tíma í að skrifa efni sem er vinsælt. Þannig að það er ekki hægt að horfa framhjá því að þetta er þróun sem við þurfum að horfa til," segir Ingvar Hjálmarsson, vefstjóri Mbl.is. ..... (continued)