Nýr kraftur VG

"Guðfríður Lilja Grétarsdóttir tekur til starfa sem framkvæmdarstýra þingflokks Vinstrihreyfingarinnar – græns framboðs"

Alveg ánægjulegar fréttir eru þetta.
Ég ber virðingu fyrir því að hún hafur tekið þessa ákvörðun og hlutverk að sér. 
Lilja er ein fallegasta manneskja sem ég hef kynnst hingað til.

Til hamingju, Lilja mín, og gangi þér vel!!

Guðfríður Lilja framkvæmdarstýra þingflokks VG

Erlendir sérfræðingar á Íslandi: viðhorf, þörf og tækifæri

Fjárfestingarstofan og Útflutningsráð halda morgunverðurfund þriðjudaginn 4 september um málefni erlendra sérfræðinga á Íslandi þar sem meðal annars verða kynntar niðurstöður rýnihóparannsóknar um viðhorf sérfræðinga af erlendum uppruna, til búsetu og starfa á Íslandi.

Alþjóðavæðing íslensks atvinnulífs og fjárfestingar erlendra fyrirtækja á Íslandi hafa aukið eftirspurn og þörf fyrir erlent starfsfólk með sérfræðiþekkingu. Hvaða þýðingu hefur þessi þróun fyrir íslenskt atvinnulíf? Hvernig gengur að fá þetta fólk til starfa og hvernig móttökur fær það hér á landi?

Meðal framsögumanna eru:

Þórður H. Hilmarsson, forstöðumaður Fjárfestingarstofu
Guðný Rut Isaksen, ráðgjafi hjá Capacent
Hildur Dungal, forstjóri Útlendingastofnunar
Helgi Már Þórðarson, starfsmannastjóri hjá CCP
James Wyld, prófari hjá CCP
Alexander Picchietti, forstöðumaður viðskiptaþróunar og erlendra markaða hjá Símanum
Svafa Grönfeldt, rektor Háskólans í Reykjavík

Fundarstjóri: Einar Skúlason, framkvæmdastjóri Alþjóðahússins

Þátttökugjald er kr. 1.400.
Skráning á fundinn er í síma 511 4000 eða með tölvupósti á [e-mail].
Morgunverðarfundurinn fer fram á Grand Hótel kl. 08.15-10.00.

Nánari upplýsingar veitir Inga Hlín Pálsdóttir verkefnisstjóri, [e-mail].
Vefsíða útflutningsráðs: www.utflutningsrad.is

  - Fréttatilkynning Alþjóðahúss -

Haunted Iceland... íslesnkar draugasögur

Sometimes I take small side jobs of translating Icelandic or English into Japanese. Most of the times I am not really willing to receive such a job because it is hard work to follow sentences that somebody else has written.  But I do admit that it enriches my life, not only my pocket! but my view to various things that I am not familiar with.

For example I translated about Icelandic tourist spots this spring for an DVD publishing. More to say, I did narration in Japanese, too!! As result, I know now many things about tourist spots in Iceland, where I have never been to!! he he.

But there is also translating job that really pleases me once in a while. One of that kind of jobs was to translate the Icelandic ghost stories into Japanese. This task is from the G-T group in Stokkseyri and they opened "the haunted house" (Draugasetur) there few years ago.

I remember that there was discussion on the media when this "House" was opened, but I didn’t pay so much attention on it at that time.

Anyway the stories that were given to me are 24 in total, and they are all short, because this is guiding narration (leiðsögur) for visitors at the "House". ( I did the narration, too, again! You can hear me if you tune the Japanese language)

This was almost the first time that I read Icelandic ghost stories, and I found them interesting and fascinating. Some of them are about traditional ghosts, some are funny (especially the story about Danish ghost who was called upon from his grave by mistake. He did not give in the controlling words of grave-intruder simply because he didn’t understand Icelandic! ) and some are pathetic and beautiful.

I am so curious how these stories were born. It is common for all folklore and every folktale has its "origin of birth" behind itself. I imagine what people must have seen in the nature, what they were scared, what they missed and what they wanted to believe.... I think the ghost stories are not tales about ghosts, but more about the people who believed them.

Some colleague clergies of mine or pious people seem to think that it is "anti-Christ" to talk about such ghosts, but I don’t agree with them. The ghost stories let me think better about people and their life, about things which people wanted to convey to next generations, or about "imperfectness" of the life on the earth (at least for human eyes). I see something very human and very beautiful in the Icelandic ghost stories (but not in the recent Holiwood horrors).

Now it seems that the tourist company has opened “Haunted Reykjavík tour” every day at 8 o’clock starting at Aðalstræti during summer time. I am curious and want to participate in the tour once. But honestly .... I am scared to go alone! Does somebody want to join me?? Please!! 


Before I get some complains: For me it is important to write in English sometimes, simply because I have many friends who haven’t learned Icelandic yet and I want to share my blogg with them, too.

" I am not gay !!" er málið.. ??

Bandaríski þingmaðurinn Larry Craig berst nú fyrir pólitísku lífi sínu eftir að hann var handtekinn á salerni á flugvellinum í Minneapolis í júní og ákærður fyrir að ósiðlega framkomu gagnvart öðrum karlmanni. Craig játaði þá brot sitt og slapp með smávægilega sekt en nú hefur málið komist í fjölmiðla og í kjölfarið hefur Craig gefið yfirlýsingar um að hann sé saklaus og ekki samkynhneigður.....(mbl.is 29. ágst)


Jæja, hvað er málið hér?
Herra Larry Craig virðist að játa að hann hefur framið “ósiðlega framkomu gagnvart öðrum karlmanni eða a.m.k. hefur hann valdið misskilningi slíks. Og síðan lýsti hann yfir því að “I am not gay, and I have never been gay!!” (í viðtali við blaðamenn TV).

Að mínu mati er ósiðleg framkoma eitt og að vera “gay” er allt annað. Hvors skammast herra Larry Craig ...??? Mér sýnist það sé meira vesen fyrir hann að fólk sér sig “gay senator” en möguleika “ósiðlegrar framkomu” sinnar.

Ég veit ekki hvort herra Craig sé “gay” eða “straight” og hef engan áhuga á því í raun, en ég vorkenni manni sem verður að æpa um kynhneigð sína.

Bandarískur þingmaður í kynlífshneyksli

Könnun um viðhorf kvennapresta óskast!

Niðurstaðan könnunar meðal presta þjóðkirkjunnar kom í ljós í gær á vefsiðu “kirkjunni.is” varðandi viðhirf við staðfesta samvist samkynhnegðs fólks.

Eitt sem mig langar til að benda á er að bersýnilegur munur er til staðar milli karla og kvenna varðandi viðhorf til málsins. Sem sagt, er hlutfall kvennapresta sem er jákvæðra við staðfesta samvist 20% hærri en hlutfall karlahópsins.

Ég tel það nauðsynlegt og áhugavert að gera ítarlega könnun um viðhorf annars vegar kvennapresta og hins vegar karlapresta við ýmisleg mál í samfélaginu og bera þær saman.
Núna er hlutfall kvennapresta innan þjóðkirkjunnar þriðjungur og virðist að vera sívaxsandi í náinni framtíðinni líka.

En samtímis eru flestar kvennaprestar ekki í öndvegisstöðu innan kirkjunnar. (Kannski er þetta vegna þeirrar staðreyndar að margar kvenna prestar eru frekar ungar og með styttari starfsreynslu í raun, en mig grunar að það sé ekki eina ástæðan.) Með öðrum orðum staða kvennapresta er lægrisett í stjórnarstigveldis kirkjunnar yfirleitt og mér sýnist það vera nóð ástæaða þess að gíska á að viðhorf kvennapresta heyrist ekki vel daglega. Og því held ég mikilvægt að gera könnun á viðhorf þeirra almennilega.

Ég get ekki ímyndað mér hvers konar niðurstaða muni koma út, en samt trúi ég því að könnunin muni hjálpa kirkjunni mikið til að rata í framtíðinni.


Heimild til að framkvæma staðfesta samvist

Nýlega var gerð könnun meðal starfandi presta Þjóðkirkjunnar um staðfesta samvist. 65 prósent svarenda eru mjög eða frekar hlynntir því að prestum Þjóðkirkjunnar verði veitt heimild til að framkvæma staðfesta samvist. Svipaður fjöldi telur líklegt að hann myndi nýta sér slíka heimild. Könnunin var gerð af fyrirtækinu Outcome fyrir Biskupsstofu í júní og júlí í sumar. Um netkönnun var að ræða. Svarhlutfall var 75%.

Aðdragandi þess að ráðist var í könnunina var sá að á Prestastefnu í apríl 2007 kom fram tillaga þess efnis að prestum Þjóðkirkjunnar, sem það kysu, yrði heimilað að vera lögformlegir vígslumenn staðfestrar samvistar á grundvelli álits kenningarnefndar Þjóðkirkjunnar. Tillögunni var vísað til kenningarnefndar en Prestastefna samþykkti jafnframt ósk um að könnun um hug presta til þessarar þjónustu yrði framkvæmd.

Í stjórnarsáttmála nýrrar ríkisstjórnar frá maí 2007 er talað um að veita trúfélögum heimild til að staðfesta samvist samkynhneigðra. Því þótti rétt að miða spurningar við það. Með hliðsjón af stjórnarsáttmálanum var spurt: Ert þú hlynnt(ur) eða andvíg(ur) því að Kirkjuþing samþykki að prestum Þjóðkirkjunnar verði veitt sú heimild? Tæplega 53% svarenda voru mjög hlynntir, 12% frekar hlynntir. Rúm 20% svarenda voru mjög andvígir og 6,5% frekar andvígir. Þá var spurt: Hversu líklegt eða ólíklegt er að þú munir nýta þér slíka heimild? 64% töldu það mjög eða frekar líklegt, en 27% mjög eða frekar ólíklegt.

Tæplega 80% kvenpresta í hópi svarenda eru mjög eða frekar hlynntir því að Kirkjuþing samþykki að prestum Þjóðkirkjunnar verði veitt sú heimild og rúmlega 59% karlpresta. Prestar sem hafa unnið 15 ár eða skemur eru bæði hlynntari þessu og líklegri til þess að nota heimildina.

          - eftir Steinunn Arnþrúðu Björnsdóttur,
            tekið úr fréttum www.kirkjan .is 21/8 2007 -

Nykur á Austurvelli á Menningarnótt

Fjölmiðlungar, vinir, vandamenn - áhugafólk um bókmenntir:

Útgáfu- og skáldahópurinn Nykur stendur fyrir þéttri og spennandi ljóðadagskrá
á Austurvelli kl. 22-23 á Menningarnótt, laugardaginn 18. ágúst.

Eftirfarandi skáld lesa úr ljóðum sínum:

Andri Snær Magnason
Davíð Stefánsson
Emil Hjörvar Petersen
Kári Páll Óskarsson
Toshiki Toma
Sigurlín Bjarney Gísladóttir
Arngrímur Vídalín
Andri Örn Erlingsson
Nína Salvarar

Þetta er þrælgóð blanda af gömlum og nýjum skáldum - Andri Snær og Davíð hafa gefið út allnokkrar ljóðabækur, Emil, Kári, Arngrímur og Sigurlín Bjarney hafa öll nýverið gefið út sín fyrstu verk, og Toshiki Toma, prestur innflytjenda á Íslandi, mun nú í haust gefa út fyrstu ljóðabók sína, Fimmta árstíðin.
Andri Örn og Nína eru svo nýjustu og ferskustu meðlimirnir í Nykri.

Allir velkomnir, aðgangur að sjálfsögðu ókeypis
- kl. 22-23 á Austurvelli - rétt fyrir flugeldasýninguna.

Áframsendið að vild á vini og kunningja,

f.h. Nykurs,
Davíð Stefánsson
myspace.com/nykur

      - Fréttatilkynning -

Fellibylur Dean... er karl.

Í upphafi langar mig til að koma fram, þó að ég skrifi nokkrar línur um fellibylja og nöfn þeirra, er tilgangurinn minn ekki að grína stöðuna sem er að taka á móti fellibylinum Dean núna. Ég er bara forvitinn hvaðan kemur nafn fellibyls. 

Ég var með sterka ímynd að fellibyljir séu “konur” þar til í dag (sorry, fordómar! ). Ég forvitnaðist og kíkti í Google til að kanna kyn fellibyls. Þá kom ýmislegt í ljós og mér fannst það áhugavert. Þetta getur verið fáþekking bara hjá mér og þið vitið slíkt kannski nú þegar vel! Ef svo, afsakið.

Fellibylur á íslesnku getur átt við Hurricane, Typhoon eða (tropical) Cyclone á ensku. Þau virðast að vera systkin en fá öðruvísi nafn fyrir sig eftir fæðingarstað, sem sagt Hurricane fæðist í North-eastern Pacific ocean og í Atlantic ocean, Typhoon í North-western Pcific ocean, og Cyclone í Indian ocean og í Southern Pacific ocean. (ATH: Ég er ekki sérfræðingur! Þetta er allt það sem ég las á netinu!!)

Þegar Hurricane er að ræða, er það tvær miðstöðvar til staðar, sem skoða fellibyl frá fæðingu og halda í eftirliti, the National Hurricane center í Miami sér um austur-svæði (US – Caribian nations) og sama miðstöðin í Honollulu sér um vestur-svæði. Og þær nefna fellibylja líka.

Miami notaði aðeins kvennanöfn þar til ársins 1978 en að sjálfsögðu þótti þetta brot á jafnrétti kynjanna og síðan árinu 1979 er bæði karlanöfn og kvennanöfn notuð. Í hverju ári er það nafnalisti ársins (sem ég veit ekki hvernig og hver býr til!) og þarna er karlanafn og kvennanafn stendur í röð. T.d. listi hjá Miami í þessu ári er svona:

Andrea
Barry
Chantal
Dean
Erin
Felix
....
Wendy (samtals 21 nöfn)

Á árinu 2005 komu fleiri en 21 fellibyljir til greinar, svo Alpha, Beta og Zeta var bætt (ef listinn er búinn, þá verður grískt stafróf notað).
Nafn getur breyst stundum. T.d. fellibylurinn Irene í árinu 1971 fæddist í vestur-svæði en kom til Nicaragua og síðan til austur-megin Bandaríkjanna. Og nafnið breytist í Olivia sem var alþjóðlegra en Irena (að mati þeirra miðstöðvar ?!).
Nafn fellibyls sem olli miklu tjóni er ekki notað aftur, t.d. Andrew í 1992 eða Katrin í 2005.

En af hverju nota sérfæðingar eins og t.d. í the National Hurricane center mannanöfn fyrir fellibylur? Það virðist að hafa verið þannig að sérfræðingar notuðu nöfn kvennanna sinna eða kærastanna a.m.k. í byrjun. En í dag er ástæðan ekki slík. Þetta er skemmtilegt og áhugavert:

“Experience shows that the use of short, distinctive given names in written as well as spoken communications is quicker and less subject to error than the older more cumbersome latitude-longitude identification methods. These advantages are especially important in exchanging detailed storm information between hundreds of widely scattered stations, coastal bases, and ships at sea”. (www.nhc.noaa.gov/aboutnames.shtml)

Sem sagt, er það ekki grín eða gamanmál, heldur viðleitni manna til að berjast við fellibylja og tjón sem þeir bera með sér...

Engu að síður, hvað finnst konur sem heita Katrin t.d. eftir að fellibylurinn hafði borið svo mikið tjón á landi...?? Ég meina ekki Katrínar á Íslandi heldur þær sem búa í suður- eða austurhluta í bandaríkjanna? Verður það engin sálfræðileg áhrif á þær?? 

Að lokum vona ég að Dean skaði engan og fari í burt í friði. 

Frétt um hælisleitendur á Íslandi

Mig langar til að fagna því að Morgunblaðið, Fréttablaðið, Blaðið eða aðrir fjölmiðlar taka upp fréttaefni sem varðar hælisleitendur á Íslandi, eins og t.d. sést hér, þar sem þeir eiga ekki aðgang að almenningi með eigin frumkvæði sína.

En jafnframt óska ég, ef ég má, þess að blaðamenn fjalli um málið aðeins í langra tímabili og með stærra sýni yfir málið. “Pop-up grein” (ég nefna svona! ), sem birtist stundum af einhverju tilviljun eða tilefni, nægir ekki til að vekja almennilega athygli meðal almennings og dýpka skilning á málinu, að mínu mati.

Löng bið fyrir hælisleitendur

Staðfest samvist eða hjónaband?

Katrín Jakobsdóttir, alþingiskona og varaformaður Vinstri-grænna, birti skoðun sína í Blaðinu í dag, 17. ágúst (bls. 14.) um mál sem varða “staðfesta samvist / hjúskap” samkynhneigðra.
Greinin á skilið að lesa og ég vil endilega hvetja fólk að lesa hana til umhugsunar, af því að mér sýnist talsverðir margir misskilji samband milli “staðfestrar samvistar” og “hjónabands” og segi að staðfest samvist væri fullkomlega söm og hjónaband.

Á undan Katrínu, skrifaði Kolbrún Halldórsdóttir, alþingiskona Vinstri-grænna, þarfa ábendingu og framtíðarsýn í bloggi sínu á 11. ágúst sl. Í skrifunum sínum benti hún á réttilega galla í núverandi löggjöfum, s.s. í hjúskaparlögum og lögum um staðfesta samvist :
“Það var þó í meginatriðum einungis tvennt sem lögin heimiluðu ekki. Þau heimiluðu ekki kirkjulega vígslu og þau heimiluðu ekki að hjúskapur samkynhneigðra væri kallaður hjónaband. Þar með var ákvarðað með lögum að hommum og lesbíum bæri áfram að vera afmarkaður hópur á jaðri samfélagsins”(www.althingi.is/kolbrunh).
Og Katrín tekur undir Kolbrúnu: “Um leið varð hins vegar til tvöfalt kerfi sem ekki fær staðist til lengdar”.

Mér sýnist hugtak um “staðfesta samvist” er sverð sem er með blað á beggja megin.
Núna er vígsla staðfestrar samvistar fólgin eingöngu borgaralegum vígslumanni, en andrúmsloft almennings stefnir því að breyta lögum í þá átt svo að sérhvert trúfélag geti annast vígslu staðfesta samvist ef það rekst ekki á eigin trúarlega kenningu. Ef málið þróist á þessa leið, verður það stórt skref til jafnréttis manna.

Þvert á móti er það líka satt um leið að tilvist laga um staðfesta samvist viðurkennir sjálf aðskilnaðarstefnu samkynhneigðapara frá “venjulegum hjónum”. En af hverju verðum við að aðgreina samvistir para af sömu kyni frá öðrum hjónaböndum? Er slík aðgreining ekki sú djúp-dulda mismunun gagnvart “hinseginu” fólki? Réttlætist hún sem málamiðlun til þess að stíga skref fram á jákvæðan hátt?

Ég er hjartanlega sammála Katrínu í því sem hún segir í ágætri greinargerð sinni. “Nú lítum við fyrst og fremst á hjónaband sem ákvörðun frjálsra einstaklinga um að eyða ævinni saman. Óháð því hvort sú ákvörðun gengur eftir eða ekki er hún mergur málsins”.
Mér finnst þetta vera réttur áfangastaður allavega hvort sem við förum þangað strax beint eða við skreppum í aðra höfn á leiðinni.

Ég vil bæta línum varðandi viðhorf þjóðkirkjunnar seinna, en afsakið er þetta allt að sinni.

Að lifa á íslensku

- Persónuleg upplifun –

Ég fór til baka til heimaborgar minnar, Tókyó, í frí með dóttur minni. Við vorum þarna í tæpar þrjár vikur. Í hvert skipti sem ég er kominn til Japans, tek ég eftir því að hvernig auðvelt að “vera” í umhverfi þar sem ég þarf ekki að hugsa um tungumál. Ég hugsa ekki um málfræði á Japönsku og ég þarf ekki að pæla setningu eins og : “hvernig á ég að segja þetta...??”. Ég þarf ekki að einbeita mér til að skilja hvað segir maður í sjónvarpsþætti. Allt kemur í heilann minn að sjálfkrafa. Ég þarf ekki að hika við út af tungumálinu þegar ég panta mat, kaupa vörur eða spyrja spurningar. Stelpan mín talar góða japönsku, svo þurfti ég ekki raunar að nota íslenskuna á meðan ég var í Japan.

Um daginn var málþing haldið í Alþjóðahúsi. Mál sem vörðuðu íslenskunám fyrir innflytjendur á Íslandi voru fjölluð um þar. Það var mjög vel sótt í málþinginu og margir tjáðu sig í umræðum. Eins og í flestum tilfellum var tíminn liðinn allt á meðan ég var að hugsa “hvernig get ég sagt þetta á íslensku..??” og ég gat talað bara lítið.
Umræða í málþinginu var góð, en eðlilegt var þar talað yfirleitt um “hvernig á íslenskunám að vera” frá sjónarmið Íslendinga. Það er mikilvægt mál að sjálfsögðu, en mér finnst jafnframt þýðingarmikið og hjálpsamlegt að eyða smá tíma til að dýpka skilning sinn á því hvernig lifir innflytjandi á íslenskt tungumál hérlendis.

Ég er búinn að vera á Íslandi nú þegar lengri en 15 ár. Þar sem ég ætti tvö smá börn í heimili í upphafsár á Íslandi, fannst mér erfitt að fara í námskeið um íslensku. Svo lærði ég aðallega sjálfur heima. Ég hafði lært þýsku áður og það hjálpaði mér að skilja íslenska málfræði á nokkurn veginn. Ég átti sterka ósk um að komast í prestsvinnu sem fyrst, svo ákvað ég að læra íslesnku sem var tengd við kirkjumál fyrst og fremst. (Ég bjó til “Toshiki’s - Icelandic learning method” sjálfur, sem mér finnst flott! En ég hef ekki fengið neitt tækifæri til að kynna það ennþá )

Enginn mæti trúa því, en ég las íslenskuna mjög mikið í fyrstu ár. “Toshiki´s learning method” var gott. En satt að segja var það með galla líka. T.d. get ég lesið núna lagafrumvarp nokkurt án rosalegs erfiðaleika. Aftur á móti þekki ég ekki heiti fiska, grænmeti eða fugla. Ég get samið predikun en ég þori ekki að panta pizzu í síma (sem sýnist mér mjög flókið mál!!).

Einnig get ég skrifað á íslensku frekar vel. Mig langar til að koma fram samt að í hvert skipti þegar ég skrifa í blað, þá veita vinir mínir mér aðstoð í yfirlestri og leiðréttingu á íslesnku. Ég er mjög þakklátur fyrir aðstoð þeirra og hlýja vináttu, sem er alls ekki sjálfsagt mál. En hér í blogginu mínu, skrifa ég sjálfur og enginn les yfir texta. Þetta er alltaf dálítið ævintýri fyrir mig. En sem sé, íslenskan sem þú ert að lesa núna er það sem ég get gert á íslesnku án aðstoðar annars manns. (Hvað finnst ykkur??)

Í samanburði við ritmál, er ég algjört lélegur í að tala á íslensku og skilja með eyrum. Mér finnst ekki mjög erfitt að skilja fyrirlestur um mannréttindi (því að ég veit um hvað er ræðan ), en afar erfitt að fylgjast með kaffispjall (því að ég get ekki giskað á hvað fólk byrjar að tala næst !!).
Sem sagt, geta (ability) mín á íslensku er ekki jöfn í öllum greinum heldur mjög misjöfn, og einnig skiptir það máli hvort ritað mál er að ræða eða talað mál.

Með öðrum orðum bý ég á Íslandi eins og svona: ég skil EKKI ALLT sem gerist kringum í mig á hverjum degi. Jafnvel þegar ég er að tala við einhvern á götunni, skil ég kannski 80 % af því sem er talað. Með tímanum var ég búinn að tileinka mér tækni til að aðgreina eitthvað mikilvægt í tali frá því sem er ekki. (Hve frábær hæfileiki maður er með!! ) Því spyr ég ekki alltaf “ha??” þó að ég skilji ekki alveg, ef ég skynja það atriði er ómerkilegt.
Þegar ég vil segja eitthvað flókið, þá þarf ég að undirbúa íslenskan texta í huga mínum og það tekur nokkrar sekúndur. Stundum tapa ég tækifæri til að koma fram skoðun mína á meðan ég er að búa til setningu . Sérstaklega í umræðum eru Íslendingar yfirleitt svo duglegir í að grípa í og ég verð eðlilega eins og áhorfandi hnefaleiks.
Þó að ég vilji segja eitthvað fyndið stundum, oftast gefst ég upp á leiðinni af því að ég get séð fyrirfram að fólk mun skilja ekki hvað ég á við. Þannig, held ég að ég hljóti að líta út fyrir að vera eins konar þegjandi, óskiljanlegur maður  fyrir augum fólks kringum í mig, æ, æ.

Til þess að breyta þessum kringumstæðum, verð ég að læra íslensku meira og betur. Það er engin spurning. En samtímis veit ég það að íslenskan mín verður ekki svo góð og ég geti losað við alla vandræði úti af tungumálinu. Ég verð 50 ára eftir eitt og hálft ár (o! Guð!!) og ég get ekki geymt of stóra von á framtíð íslesnkunnar minnar. Ég held að ég þurfi að halda áfram eins og núna meira eða minna í framtíðinni líka.
Ég vil ekki móðga fólk með líkamilega fötlun (ég er með þvagsýrugigt og verð stundum lamaður), en líf mitt á Íslandi er líkt því að vera með fötlun á nokkurn veginn, í því merkingu að geta ekki gert eitthvað eins og “venjulegt” fólk (meirihlutahópur). Ég verð að viðurkenna þessa staðreynd og búa með hana.

Ekki misskilið mig. Ég er ekki að búast við því að fólk vorkenni mér eða öðrum útlendingum. Við lifum á íslensku ef við viljum gera líf okkar þægilegt og skapandi á Íslandi. Það er eðlilegt og nauðsynlegt. Í því er það ég eða aðrir útlendingar sem þarf að leggja fyrirhöfn sína og aðlagast.
En hins vegar finnst mér það vera engin truflun eða vesen fyrir Íslendinga að hlusta á okkur útlendinga sem lifum á íslesnku, eða a.m.k. reynum að lifa á íslesnku, um að í hvers konar umhverfi erum við að lifa lífi okkar. Mér sýnist það auðveldast leið til að ná til gagnkvæms og djúps skilnings meðal manna.
Eða er þetta bara bull hjá mér??