Að leita hælis

Ég er reglulega í sambandi við hælisleitendur hér á landi. Um 15-25 manns að meðaltali, sem leita hælis á Íslandi, búa í Reykjanesbæ. 15 – 25 menn er ekki mikill fjöldi manna, en fjöldi umsókna um hæli á Íslandi í fyrra var 38 samtals.

Að fá leyfi til þess að búa hér er ekki auðvelt. Umsókn um hæli fer í gegnum ítarlega rannsókn sem tekur langan tíma. Sumir af þeim hælisleitendum sem nú búa í Reykjanesbæ er þegar búið að bíða eftir viðbrögðum dómsmálayfirvaldanna í eitt til tvö ár. Fæstir hælisleitendanna eru með atvinnuleyfi og þurfa því að drepa tímann liðlangan daginn, alla daga.

Að sjálfsögðu er eftirsóknarvert og nauðsynlegt að hælisumsókn verði afgreidd án tafar og að umsækjendur fái sanngjarnan úrskurð. En í rauninni virðast vera þörf fyrir ýmsar úrbætur í aðstæðum hælisleitenda. Þær varða t.d. aðstæður þeirra á biðtíma (vinna, menntun, heilsugæsla, tilgangur hvers dags o.fl.), aðstæður gistiheimilis og samskipti milli umsækjenda og viðkomandi yfirvalda.

Tökum dæmi. Þótt reglugerðir kveði á um að hælisleitendur skuli fá staðfestingu skráningar hjá útlendingastofnun, þá virðist vera brotalöm á framkvæmdinni og fólkið er ekki með neitt skilríki sem sannar nafn þess og lagalega stöðu hérlendis. Fyrir einu og hálfu ári lenti einn hælisleitenda í bílslysi og þar sem hann var ekki með skilríki urðu nokkur vandræði. Var Útlendingastofnun þá bent á þessi vandkvæði en samt hafa engar úrbætur orðið. Svarið er alltaf “málið er í vinnslu”. Málið er raunar í glatkistu.

Hver er ástæða þess? Nú ætla ég að vera diplómatískur og vil ekki saka neinn af viðkomandi aðilum fyrir eitthvað eins og vanrækslu í málinu, tillitsleysi eða skort á einlægni. Það er ekki atriði sem ég er í huga mínum.

Mér sýnist ástæðan sem veldur “glatkistu-einkennamynstrinu” vera sú staðreynd að málefni hælisleitenda er geymd í skugga samfélagsins og falin fyrir augum almennings. Auk þess eru tækifæri almennings til að kynnast málum hælisleitenda oft umfjöllun í dagblaði í hneykslunarstíl og slíkt er ekki bara skaðlegt fyrir málefnið, heldur ýtir því lengra inn í skuggann.

Þannig eru hælismál sett neðar en önnur “þrýstings” mál og tapa forgangi sínum. Mér finnst það afar nauðsynlegt og sanngjarnt að almenningur fái að þekkja hælismálin og axla ábyrgð sína. Hælisleitendur eiga engan þrýstingahóp á baki, því verður almenningurinn að taka við því hlutverki.

Í þessu samhengi er ég með tillögu. Hún er að ég vil hvetja alla alþingismenn að fara í heimsókn til hælisleitenda í Reykjanesbæ og hitta fólkið og hlusta á það. Sérstaklega vil ég hvetja þingmennina að kynnast málum hælisleitenda beint í staðinn fyrir að fá upplýsingar gegnum þriðja aðila.
Íslenska ríkið er aðili að alþjóðalegu samkomulagi um réttindi flóttamanna og hælisleitenda og mér finnst ekki svo slæmt að eyða nokkrum klukkustundum í að skoða hvernig samkomulagið birtist sem raunveruleiki hér á landinu.

Í dag, 20. júní er alþjóðadagur flóttamanna. Ég óska að sem flestir þingmenn velti þessari tillögu fyrir sér í tilefni dagsins.

Kynnumst mál um flóttamenn á Austurvelli !

Alþjóðadagur flóttamanna haldinn 20. júní 2007 kl. 14-18 á Austurvelli

20. júní er Alþjóðadagur flóttamanna. Hér á Íslandi munum við nota þennan dag til að vekja athygli á stöðu flóttamanna og allra þeirra sem vegna stríðsátaka, ofsókna eða ofbeldis eru neyddir til að vera fjarri heimilum sínum.

Dagskrá verður í tilefni dagsins á Austurvelli þar sem Rauði kross Íslands í samvinnu við Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna stendur að kynningu á málefnum flóttamanna heima og heiman í samvinnu við fleiri aðila. Fulltrúar frá Reykjavíkurborg og Rauða krossinum kynna flóttamannaverkefnið í Reykjavík. Rauði krossinn og Mannréttindaskrifstofa Íslands kynna samstarfsverkefni sín um málefni flóttamanna og hælisleitenda. Rauði krossinn og félagsþjónustan í Reykjanesbæ kynna starf sitt með hælisleitendum og málefni þeim tengdum. Einnig verður sýnd kvikmynd og sýndar ljósmyndir úr flóttamannabúðum og boðið upp á margskonar fræðsluefni.

      -úr fréttatilkynningu RKÍ-

Blaðamennska á hættu ??

Ég er ekki sérmenntaður í blaðamennsku en mín skynsemi segir úrskurðurinn Siðanefndar BÍ sé ekki eðlilegur.

Mér skilst að fjölmiðlanir séu “counter power” gagnvart ríkjandi völdum í samfélaginu. Ef ríkistjórnvöldin segja: “þetta er hvít”, eiga fjölmiðlanir að leita að möguleika til að segja: “nei, þetta er svart”. Ef annað stórt vald segir: “þetta er í lagi”, eiga fjölmiðlanir að byrja að hugsa frá þeirri forsendu að þetta er ekki í lagi”. Svona er skilningur minn á hlutverki fjölmiðlananna.
Auðvitað þegar þarna sést reykur, eiga fjölmiðlanir að leita að eld. Ef fjölmiðlanir glata þessum anda, hvað verður þá eftir? Ef blaðamenn hætta því að gruna gefin orð af valdahafa, hverjir ná til sannleiksins sem er fólgins?

Mér sýnist úrskurðurinn Siðanefndar BÍ vegi frekar sáttamál milli valdahafa og fjölmiðlana eða hlýðni fjölmiðlana við valdhafa. En er þetta rétt viðhorf?

Annars sýnist mér líka, að það mál um ríkisborgararéttarveitingu sé nú þegar horfið frá augum okkar án þess að skýra umdeilda atriðið. Var þar enginn annar háttur til að kanna málið almennilegra? í staðinn fyrir að rifast í sjónvarpsþáttum og í blöðum?

Þannig er grát mál farið í glatkistu, og óánægðir “venjulegir” útlendingar með málið eru eftir.

Kastljós mótmælir harðlega niðurstöðum og vinnubrögðum Siðanefndar BÍ

Bleiki dagurinn

Kæru femínistar, jafnréttissinnar og stuðningsmenn við lýðræði, til hamingju með daginn!!

Kvenréttindabarátta Íslendinga er sannarlega fyrirmynd fyrir margs konar hópa sem verða að fara í baráttu sína til þess að ná til jafnréttis.

Réttindi er viðurkennd með því að hún lögfestist og samfélagskerfi breytist.
En réttindi verður réttindi fyrst þegar hún er notuð í raun.

Kvenréttindahreyfing hér kennir mér þennan einfalda en mikilvæga sannleika og ég minnist þess alltaf !!

Ég skila þakklæti mínu og virðingu til allra sem voru og eru að stuðla að þessari baráttu á Íslandi.

20. júní Flóttamannadagur / June 20th The world refugee day

Þann 20. júní verður alþjóðadagur flóttamanna eða the world refugee day. Hér á Íslandi verður sér-kynningarbás á málefnið haldið á Austurvelli af RKÍ milli kl. 14:00 og 18:00. Þar verður kynnt móttaka flóttafólks á Íslandi, starf UNHCR og flóttamannavandinn í heiminum. Og mér skilst að þar verði einnig sýning leikrits “Á flotta” og fleira virkari sýning en bara útskýring um málefnið og hefðbundnar myndir.

Ég las mjög fróðlega greinargerð um daginn eftir Lydíu Geirsdóttur, verkefnistjóra Hjálparstarf kirkjunnar (/www.tru.is/pistlar/2007/6/milljardur-manna-a-flotta-arid-2050).
Í henni segir Lydía : “Í dag eru um 160 milljónir manna flóttamenn” og einnig :

“Á dögunum kom út skýrsla frá hjálparstofnuninni Christian Aid í Bretlandi, þar em farið er yfir hvernig loftslagsbreytingar muni hafa áhrif á flóttamannastrauminn í heiminum. Talið er að allt að 1 milljarður manna gæti hrakist á flótta af þessum orsökum fram að árinu 2050 ef ekkert verður að gert til þess að stöðva hlýnun jarðar”.

Við hugsum (a.m.k. hugsa ég) flóttamannamál kannski oftast í tengslum við stríð eða náttúruhamfarir, en lúmsk breyting náttúru á jörðinni hefur líka áhrif á málin. Sannarlega þarf ég að bæta þekkingu um flóttamannamál og skilja þau betur.
Ég vil hvetja ykkur að njóta þess tækifæris 20. júní á Austurvelli sömuleiðis og ég, og kynnast mál flóttamanna betur og meira.


World Refugee Day

20 June For years, many countries and regions have been holding their own Refugee Days and even Weeks. One of the most widespread is Africa Refugee Day, which is celebrated on 20 June in several countries.

As an expression of solidarity with Africa, which hosts the most refugees, and which traditionally has shown them great generosity, the UN General Assembly adopted Resolution 55/76 on 4 December 2000. In this resolution, the General Assembly noted that 2001 marked the 50th anniversary of the 1951 Convention relating to the Status of Refugees, and that the Organization of African Unity (OAU) had agreed to have International Refugee Day coincide with Africa Refugee Day on 20 June. The Assembly therefore decided that, from 2001, 20 June would be celebrated as World Refugee Day.
[Note: The OAU was replaced by the African Union on 9 July 2002.]

- USA for UNHCR https://secure.usaforunhcr.org – 

                                   

Lifandi bókasafn 17. júní!!

Jafnréttisnefnd Stúdentaráðs Háskóla Íslands höfum fengið vilyrði frá Reykjavíkurborg til þess að halda lifandi bókasafn 17. júní næstkomandi milli kl. 13:00 og 16:00 í húsnæði TM, Aðalstræti 6, jarðhæð.
Lifandi bókasafn starfar nákvæmlega eins og venjulegt bókasafn - lesendur koma og fá "lánaða" bók í takmarkaðan tíma.

Það er aðeins einn munur á:
bækurnar í Lifandi bókasafni eru fólk og bækurnar og lesendurnir eiga persónuleg samskipti. Bækurnar í Lifandi bókasafni eru fulltrúar hópa sem oft mæta fordómum og eru flokkaðir í sérstaka hópa, oft fórnarlömb misréttis og félagslegrar útilokunar. Í Lifandi bókasafni geta bækurnar ekki aðeins talað, heldur einnig svarað spurningum lesandans og þar að auki geta bækurnar jafnvel spurt spurninga og sjálfar fræðst.

- Fréttatilkynning frá Jafnréttisnefnd Stúdentaráðs Háskóla Íslands -


Ég upplifði sjálfur einu sinni áður að vera “bók” lifandi bókasafns í Smáralindi. Raunar var ég “bækur” sem prestur, Japani, einstæður faðir o.fl.

Mér fannst það gaman að vera bók og deila þekkingu og reynslu minni með kæru lesendum. Bókin gat lært ýmislegt frá lesendunum líka 

Þakka Jafnréttisnefnd Studentaráðs HÍ fyrir þetta. Vona að sem flestir skreppi í TM á Ingólfstorgi á morgun, hátíðardaginn, og njóti þess tækifæris!!

Finna fyrir meiri fordómum

Blaðið í dag bls. 8 eftir Ingibjörgu B. Sveinsdóttir

Tæplega 6000 pólskur ríkisborgarar voru um síðastu áramót búsettir hér á landi ........
..... Pólverjar sem voru búsettir hér fyrir að ímynd þeirra bleytist til hins verra í kjörfarið. Þeir eru farnir að finna fyrir meiri fordómum en áður.
...........Unnur Dís Skaptadóttir, prófessor í mannfræði við Háskóla Íslands. Hún hefur meðal annars rannsakað bakgrunn innflytjenda, tengsl þeirra við heimalandið og viðhorf þeirra en doktorsnemi hennar, Anna Wojtynska, hefur einkum beint sjónum að viðhorfi Pólverja.
,,Á þeim tíma sem, ég tók viðtöl við Pólverja höfðu þeir fundið fyrir minni fordómum en aðrir hópar en rannsókn Önnu hefur leitt í ljós að fordómarnir hafa aukist í einstaka tilfellum. Af þessu hafa þeir áhyggjur. Þeir hafa hins vega ekkert á móti því a’ fleiri Pólverjar fái tækifæri hér á landi,“ segir Unnur Dís. .......


Ofangreindur er hluti af fréttagrein sem birtist í bls. 8 Blaðsins í dag. Ég þekki dr. Unni Dís gegnum starf mitt og mér finnst það fagnandi efni að traustur fræðimaður eins og Unnur Dís er búin að vinna að rannsókn um líf innflytjenda á Íslandi á undanfarin ár, og er enn að stuðla að.

En varðandi þessa fréttagrein eftir Ingibjörgu, er það kannski ekki bara ég sem vill vita aðeins nánara um málið: t.d. hvers konar fordómar mætu Pólverjar hérlendis áður og hvernig fordómarnir eru búnir að breytast núna? Mig langar til að vita aðeins skýrara um hvaða fordómum pólska fólkið finna fyrir þessa daga.
Í sambandi við þessa umræðu, vil ég skrifa inn nokkrar línur sem varða sérstaklega um ölvaðra akstur sem stafar af útlendingum.

Ég hafði nokkurt erindi við Lögregluskóla í síðasta haust og fékk góðan tíma til að tala við nemendur þar. Sumir þeirra sögðu okkur í kennslustofu að ölvaður akstur hefði bersýnilega aukist og Pólverjar voru bílstjórar í mörgum tilfellum.
Við vorum að ræða um fordóma og því spurði ég þeim hvort þeir gætu sagt mér nákvæman fjölda slíks tilfellis eða hlutfallið. Þeir voru ekki með nákvæmlegar tölur en samt þorðu þeir að segja, af reynslu sinni, “margir Pólverjar keyra undir áhrif áfengis”.

Ég held að þegar lögreglumenn segja “margir Pólverjar keyra undir áhrif áfengis”, takmarkast þetta lýsingarorð “margir” innan reynsluheims þeirra og að því leyti er þessi staðhæfing með eins konar gildi sem nýtist í starfi lögreglunnar kannski.
En ef staðhæfing eins og “margir Pólverjar keyra undir áhrif áfengis” verða staðhæfing eins og “allir eða flestir Pólverjar...”, er hún þá fordómar, þar sem hún innifelur sér “marga (þótt ég geti ekki sagt nákvæmt númer)” saklausa Pólverja.

Í stutta máli sagt eru fordómar ofgróf alhæfing yfirleitt. Þetta á sér stað mjög oft í daglegu lífi okkar og ég tel nauðsynlegt að við höfum vakandi augu á slíkri alhæfingu.
Hins vegar hugsa ég einnig að það hlýtur að vera einhvert mál í miðju fordóma venjulega, sem veldur þeim fordómum og ég tel það líka nauðsynlegt að fjalla um það mál almennilega. Ef útlendingar sem fremja ölvaðra akstur, hvaðan sem þeir eru komnir, verðum við að taka upp málið og ræða um það. T.d. er ölvaður akstur hættulegur fyrir ekki aðeins viðkomandi heldur alla aðra í umferð, þ.á.m. eru börnin okkar líka, og við megum ekki láta málið vera.
Ég spái því að umræðu, annars vegar sem varðar glæpsamlega framkomu útlendinga eða óvirðingu og hins vegar sem varðar fordóma gagnvart útlendinga, mun fjölgast á næstunni. Ef hingað koma fleira erlent fólk, eykst vandamál sem er tengt við það líka jafnt og gott mál. Þetta er bara eðlilegt.

Það sem er nauðsynlegt og mikilvægt fyrir okkur (bæði innfædda Íslendinga og innflytjenda) er, að mínu mati, að við ræðum málið sem málefnalegast og leiða umræðuna í skapandi áttina.

Páfagarður andvígur Amnesty

www.ruv.is » Fréttir » Frétt Fyrst birt: 14.06.2007

Páfagarður hefur hvatt alla kaþólikka til að snúa baki við mannréttindasamtökunum Amnesty International og stöðva öll fjárframlög til samtakanna. Þau séu fylgjandi fóstureyðingum og hvetji til þeirra. Renato Martino, kardínáli, forseti ráðs kaþólsku kirkjunnar um frið og réttlæti segir fóstureyðingar vera morð og kirkjan geti ekki stutt samtök sem hvetji til slíkra verka.

Fulltrúar samtakanna segir þau ekki hvetja til fóstureyðinga en styðji vissulega rétt kvenna til að hafa val í þessum efnum, einkum fórnarlamba nauðgana og sifjaspella. Samtökin taki ekki afstöðu til þess hvort fóstureyðingar séu réttar eða rangar.

Samkvæmt gögnum frá Alþjóða heilbrigðisstofnuninni, WHO, er 45 milljónum fóstra eytt á ári hverju í heiminum. Áætlað er að tæplega 70000 konur látist vegna óöruggra fóstureyðinga.


Hvað er trúarlegt vald eða kirkjumálayfirvald?
Mér sýnist það séu tvö kjarnar til staðar kringum í mál um fóstureyðingar. Annað er að það er vist alvarlegt mál að láta líf ljúkast sem hefur ómetanlegan möguleika í framtíðinni sinni. Páfagarður vill kjósa að kalla hana “morð”. Hitt er að engu að síður er það raunveruleiki til staðar líka að kona neyðist til þess að fara í aðferð fósturyrðingar vegna aðallega lífshættu móðurinnar eða tilvistar óneitanlegs óréttlætis kringum í fæðingu barnsins.

Við vitum það. Amnesty International veit um það. Og Páfagarður veit um það líka. Hásetir prestar þarna eru alls ekki heimskir eða fáfróðir um hvað gerist í heiminum úti.
Hvers vegna er slíkur stór munur til staðar þá milli Amnesty og páfagarðs í viðhorf við fóstureyðingu?

Raunar veit ég ekki svarið, afsakið. En ég held þetta sé tengt á nokkurn veginn við “trúarlegt vald” eða “kirkjumálayfirvald” og ég er kominn til spurningar í upphafinu: “hvað eru þau völd?” Vald er oftast styrkt með hefð samfélags, traust almennings eða tilveru hermannakerfis o.fl. Þegar trúarlegt vald er að ræða er það bersýnilegt að valdið leggur áherslu á hefðina sína og vill sýna okkur fram að það sé viðhaldari sannleiksins í öllu sögunni hingað til. Að breyta einhverju samkvæmt þróun samfélagsins virðist vera ákveðin “áhætta” fyrir valdið.

Ég er sjálfur prestur kirkjunnar, svo ég skil vist að kirkjumálavaldið vilji taka rosalega góðan tíma áður en það ákveður einhverri breytingu í stefnu sinni. Ef kirkjan segir þetta í dag og annað á morgun, væri það alveg hallæsilegt. Þess vegna finnst mér rétt að kirljumálayfirvaldið glímir við þróun samfélagsins og reynir að finna samræmi milli hefðar sinnar og nútímalegra aðstæðna samfélagsins.

En á meðan valdhafarnir eru að glímast í garðinum sínum, verðum við alþýða, sem er ekki með sérstakt trúarlegt vald, að vinna að áþreifanlegum málum í raunveruleikum veraldarinnar. Það er við sem fremjum glæpa (“morð” í tilfellum fóstureyðinga) eða syndgum (með því að styðja fóstureyðinga). Það er við sem verðum orðalaus fyrirframan raunveruleiksins sem þýtur yfir okkur eins og Tsunami og gleypir okkur.
Hvort sem páfagarður viðurkenni fóstureyðingu eða ekki, verða þar þær í dag og á morgun og svo framvegis. Með öðrum orðum, fremur alþýðan trúarlega glæpa og synd í veröldinni og gerir hana sæmilega ásættanlega, þar sem kirkjumálayfirvaldið heldur sig áfram. Og páfagarður veit þetta vel líka.

Mér skilst að Jesús sagði mörgum sinnum að yfirmaður skuli þjóna undirmönnum sínum þar sem slíkt er ásetning Guðs. Þetta virðist hafa breyst einhvern tíma í sögunni, eða hvað?

Um Blogg (1) - Vantar ekki Blogg-siðferði? -

Þessa daga var ég að hugsa talsvert um þróun blogg hérlendis. Reyndar hugsa ég ekki einungis um blogg, heldur líka um “spjallaþráð” á netinu. Ég ætla að taka saman pælingar mínar og vil sýna þær fram smátt og smátt.
Í byrjun langar mig til að sýna eftirfarandi skoðun mína, sem birtist ári síðan í dagblaði, þar sem þetta er upphafsstaður málsins fyrir mig.

       

Eins og við öll vitum, hafa möguleikar hins almenna borgara á að tjá sig þróast mjög hratt með tilkomu netmiðla undanfarin ár. Margir virðast taka þátt í því á einhvern hátt, eins og t.d. á spjallrásum vefsíðna, a blogg-síðum eða með fjöldasendingum í tölvupósti. Það er því óhætt að segja að tjáningarfrelsið blómstri.

Tjáning í netmiðlum virðist þó ólík þeirri sem fer fram dagblöðum og sjónvarpsþáttum. Samskiptamátinn virðist vera einhvers staðar á milli opinberra samskipta og persónulegra, formlegra og óformlegra enda staða miðilsins og markhópur hvers og eins þeirra oft óljós. Stundum er það opinber fjölmiðill, stundum heimasíða stofnunar og stundum einstaklings eða hópa.
Mér finnst eðlilegt að með þessum miðlum sé meira siðferðislegt aðhald og eftirlit.
Ástæða þess að ég hef máls á þessu er sú að ég hef tekið eftir að það er talsvert um það, og það er mein á tjáningarfrelsinu, að ómálefnalegar árásir á einstaklinga eigi sér stað í netmiðlum. Sem dæmi má nefna að ég fann um mig sjálfan ummæli á nokkrum vefsíðum eins og ,,Toshiki segist finna engin virði í íslenskri menningu“, ,,Hann vill leggja niður íslenskt mál af því að hann telur það vera kúgunartæki“.

Ég verð að telja að ummælin séu ekki tómur misskilningur heldur meðvituð þegar ég skoða þau í samhengi. Slíkt virðist koma fyrir fleiri og er ekki alltaf persónulegt. Málið er að slíkt er gert án vitundar viðkomandi. Ég fékk nokkrum sinnum svipuð skeyti sem að mínu mati eru alröng, í dagblaði, en a.m.k. hafði ég möguleika á að svara þeim, þar sem þær voru opinberar. En hvernig getur maður leiðrétt misskilning annarra eða svarað persónulegum skoðunum eins og t.d. á bloggi? Á meðan geta saklausir lesendur netsins talið að vitlaus ummæli séu réttmæt.

Fyrir utan meðvitaðan hug einhvers annars til manns og málefnis, getur það átt sér stað líka að maður skrifar vanhugsuð ummæli inn á netið í tilfinningalegu uppnámi og sem samstundis viðbrögð við því sem maður hefur þar lesið eða annars staðar. Satt að segja er ég líka sekur sjálfur um það, þar sem ég gerði slíkt nokkrum sinnum en hef það nú fyrir reglu að ígrunda vel það sem ég set inn á netið. Það verður ekki syndaaflausn en a.m.k. bað ég viðkomandi afsökunar á sama hátt og ég sendi út afsökunarbeiðni þar sem ég sagði frá mistökum mínum. Ég ætla því ekki að ásaka annað fólk í þessum málum heldur vil ég eingöngu spyrja hvort ekki sé tímabært að móta einhvers konar siðareglur á sviði netsamskipta og miðla.

Sjálfur hef ég lausnirnar ekki á takteinunum og vil endilega heyra skoðanir fólk sem er vel að sér um réttindamál, tjáningarfrelsi og siðferði í fjölmiðlum. Vonast til þess að heyra í einhverjum.


- Fyrst birt í FB 28. júní 2006 -

Are you lonesome tonight?

Even though I work as a professional in the area of immigration and multi-culturalism in Iceland I often find it unnecessary and tiresome to find myself bogged down in the concept that “I am an immigrant”. Regardless of whether or not a person is native born or of foreign origin, I think that there are enough issues that we must reflect on and consider. For instance we all face the following issues, housing, employment, marriage, relationships, children, education, illness, hobbies, summer vacation and the list goes on. The scope of our lives is immense. Isn’t it necessary for us to draw a line at some point in our lives?

All the same, the fact that we are foreign follows us always. We foreigners must take the initiative to make contact or talk to Icelanders, to invite them home for coffee so that we may make friends or girlfriends. So that we are not lonely. Most Icelanders already have friends and relatives they need to find time and therefore don’t need to work to make new friends like we do. I find that unfair sometimes – but life isn’t always fair (a fact I am going to discuss with God when I get to the end of my days), or even hardly fair.

Either we are in the game of life or not. Sometimes I am ready to quit the game because I am tired – tired of being a bachelor, the pointless blind(?) date dinners, getting older, arthritis, debt, speaking inferior Icelandic, and on and on. But I am still in the game. For sure there will be times when I want to throw in the towel, but that is exactly the time when I have to get myself together and get into the game, the game of life.

I encourage everyone to stay in the game, together, and not to quit because of the complexities or difficulties that come with being an immigrant. Life is too precious to give up.

But what should you do if you are lonesome tonight? Consider the fact that there are people out there that are just as lonely as you tonight. And that there is always hope that the loneliness will end when you meet another lonely soul – maybe tonight, tomorrow night, or in ten years. Who knows?



*I wrote this piece for the magazine of the Inter-cultural center of Reykjavik (Alþjóðahús) first on this February. We have some massages that we need to deliver often than just one time.
And also, for me it is impotant to write in Englsih sometimes, too, simply because I have many friends who haven´t learned Icelandic yet.